???
#ถาม : สามสี่ปีมาแล้ว ที่โยมเพียรปฏิบัติในรูปแบบสม่ำเสมอทุกวัน
โยมจะถนัดการเดินเจ้าค่ะ โยมจะเดินสบายๆ ไม่ได้ตั้งใจดูอะไร เดินธรรมดา ยิ่งช่วงปลีกวิเวกเข้าปฏิบัติ โยมจะใช้การเดินในช่วง
สองสามวันแรก เดินต่อเนื่องทีละหลายชั่วโมงเลยค่ะ ไม่ได้ตั้งใจดูอะไร แต่ใช้สภาวะการกระทบนี้ ให้มันดึงความฟุ้ง
ความง่วง ความคิดที่มากมายกลับมาเอง โยมจะแค่เดินสบายๆ สิ่งที่ผ่านเข้ามา ก็จะเห็น หลง รู้ หลง รู้ อย่างนี้ตลอดค่ะ
วันแรกๆ ที่นิวรณ์มากหน่อย บางทีที่ไม่ไหว โยมก็จะเจตนาแนบจิตเพ่งไว้ที่เท้ากระทบให้มากหน่อย เพื่อไม่ให้ไหลไป
กับนิวรณ์ พอปรับกำลังได้บ้าง โยมก็ค่อยปล่อยการแนบออกไปค่ะ
#ตอบ : ตอนเดิน ที่ว่า “เจตนาแนบจิตเพ่งไว้ที่เท้ากระทบให้มากหน่อย เพื่อไม่ให้ไหลไปกับนิวรณ์” นั้น มันจะติดเพ่งง่ายนะ
ลองแบบนี้นะ เดินไป แล้วรู้สึกถึงความกระเทือนของกายแบบไม่เจาะจงจุดใดจุดหนึ่ง
มันจะมีความรู้สึกตัวทีละแว๊บ ตอนที่เท้าลงน้ำหนักกระทบพื้น
ตอนยก-ย่าง มันจะเผลอบ้าง ก็ช่างมัน
อย่างนี้ จะมีอาการเผลอแล้วรู้ถี่ๆ
ตอนปลีกวิเวก ก็จะดูเหมือนว่าดีไปหมดนะ
แต่พอมาอยู่ในชีวิตปกติมันจะไม่ดีเหมือนเดิมนะ
อันนี้เป็นเรื่องธรรมดา
แล้วเราก็ไม่ต้องไปรักษาให้มันดีเหมือนเดิมนะ
ไม่ได้ฝึกให้ไม่เผลอนะ แต่เผลอแล้วรู้
ไม่ได้ฝึกให้ไม่หลงนะ แต่หลงแล้วรู้
และไม่ได้ฝึกให้รู้ตลอดเวลานะ
รู้ก็ไม่เที่ยง หลงก็ไม่เที่ยง
ประคองรักษาตัวรู้ตลอดก็ไม่ได้
ห้ามไม่ให้หลงก็ไม่ได้
ไม่ได้ฝึกประคองหรือฝึกห้ามอะไรนะ
แต่ฝึกดูจนเข้าใจว่า มันเป็น”อนัตตา”นะ
๙ ธันวาคม ๒๕๖๐
