ความโกรธ

วรรคทอง…วรรคธรรม #๙

“ ความโกรธ ”
ความโกรธ นั้นทำหน้าที่อยู่ 2 อย่าง
1. ทำลายสิ่งที่ถูกรู้ คือ ทำลายอารมณ์นั้น
และ.. 2. ทำลายจิต !
เมื่อจิต คือธรรมชาติที่รู้อารมณ์ …
จิตมีหน้าที่รู้อารมณ์ อารมณ์เป็นสิ่งที่ถูกจิตรู้..
เมื่อมีความโกรธขึ้นมา… มันทำลายหมดเลย !
ทำลายอารมณ์ด้วย ..
ทำลายจิตเองด้วย !!
มีความโกรธขึ้นมา..ใจนั้นถูกทำลายไปแล้ว
จิตที่มีความโกรธเกิดขึ้น..พร้อมกันนั้นก็ถูกทำลาย.. ทำให้ ‘ทุกข์’
จิตขณะนั้นจึงเป็นทุกข์ทันที
ทุกครั้งที่มีความโกรธ… จิตถูกทำลาย ถูกทำร้าย
เป็นจิตเสีย และมีทุกขเวทนาเกิดขึ้นประกอบพร้อมทันที
โดยไม่ต้องเรียกของแถมจากไหนเลย
นี่ ความโกรธ…
ถ้าไม่เห็น.. มันก็จะทำลายอยู่นั่นแหละ!
ทำลายจิตตัวเอง แล้วก็ไปทำลายคนอื่น
ทำให้คนอื่นโกรธ ก็มีจิตคนอื่นที่ถูกทำร้าย
แล้ว(จิตคนนั้น)ก็ไปทำลายคนอื่นต่อ …เป็นวงจรอุบาทว์
ความโกรธ… ถ้าไม่เห็นมัน มันก็ยังคงคุกคาม ครอบงำ
ทำลายทั้งตัวเองและทำลายสิ่งที่ถูกรู้นั้นอยู่เรื่อยๆ
จนกว่าจะเปลี่ยนอารมณ์ใหม่ เป็นอารมณ์ที่น่าพอใจ
หรือเปลี่ยนสิ่งรู้ใหม่
เพราะฉะนั้น …สิ่งที่เราจะต้องทำ ต้องฝึก
คือให้รู้ว่า..แม้แต่ความโกรธเกิดขึ้นแล้ว มันทำลายตัวเองแล้ว..
แต่มันก็มีคู่ปรับ เรียกว่า “สติ”
“สติ” มีหน้าที่รักษาจิต
เพียงแต่สร้างสติ ขึ้นมาบ่อยๆ
เมื่อมีความโกรธ หรือมีอกุศลเกิดขึ้น ให้มี “สติ” ไว้ !

ธรรมบรรยายโดย พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล
เรียบเรียงจากการบรรยายธรรม ณ บ้านจิตสบาย
วันที่ ๒ ตุลาคม ๒๕๕๔