วรรคทอง วรรคธรรม#๑๒๑

ตัดตอนความหลง

เตือนตัวเองอยู่เสมอว่า “เราจะต้องรู้สภาวะบ่อย ๆ ”
กว่าจะรู้สภาวะได้ ต้องมีที่อยู่ก่อน

ถ้าใจยังล่องลอยอยู่ แล้วจะให้รู้ตัวขึ้นมา ก็จะรู้ยาก เพราะว่าไม่มีอะไรเปรียบเทียบ
การมี “ที่อยู่” ขึ้นมาก็เพื่อจะเปรียบเทียบได้ว่า “เผลอ” เป็นอย่างไร

เพราะมีที่อยู่ … พอจิตลืมที่อยู่ ก็คือ เผลอ

…

พอเผลอจากที่อยู่ตรงนั้น
ผิดจากที่อยู่เมื่อไหร่ ก็คือเผลอทั้งหมดเลย

ดูอะไรไม่เป็น ก็ดูแค่ “รู้” กับ “เผลอ” นี่.. ใช้ได้เลย

“รู้” กับ “เผลอ” เนี่ย มีผลทำให้ เมื่อก่อนนี้ที่เคยเผลอยาว พอมี “รู้” มาคั่น.. ไอ้ความที่มี “รู้” มาคั่นเนี่ยนะ “สติ” ที่มาคั่นเนี่ย ทำให้ความเผลอทั้งหมดที่เป็นโมหะยาว ๆ หรือว่าความฟุ้งซ่านยาว ๆ หรือว่ารวมแล้วทั้งหมดเป็นความเผลอยาว ๆ เนี่ยนะ มัน “ถูกตัดตอน”

ธรรมบรรยายโดย
พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล

เรียบเรียงจากการแสดงธรรม ณ คอร์สเนยยะ
วันที่ ๒ เมษายน ๒๕๕๙

แผ่น Cd ขยายผล ๓ ไฟล์ 590402_ตัดตอนความหลง ระหว่างเวลา ๕๕.๕๙ – ๕๗.๑๖
สามารถดาวน์โหลดเพื่อรับฟังได้ที่ http://bit.ly/1TTknfp
Link แผ่น CD ขยายผล ๓ http://wp.me/s5bBOI-expand3