วรรคทอง..วรรคธรรม #๗๔

รู้เผลอ.. รู้คั่น รู้แท้.. รู้เทียม

จิตที่มันเคว้งคว้างสะเปะสะปะ
ก็ยากที่จะไปจับแล้วเห็นความเปลี่ยนแปลง เกิด – ดับ
ให้มีที่ตั้งเอาไว้สักที่หนึ่ง
ให้เป็นที่อยู่ ที่ใดที่หนึ่งตามที่ถนัด
ให้มันอยู่ในที่อยู่นั้น
แล้วพอมันเผลอ.. ให้รู้ทัน !
เผลอไป.. ให้รู้ทัน !
ตอนที่เผลอไป ขณะนั้น.. ขาดสติ
พอรู้ทันความเผลอ ขณะนั้น.. มีสติ

ความเผลอ.. ถูกตัดตอน !
เมื่อก่อนนี้เผลอไปเรื่อย ๆ ไม่รู้เรื่องเลย !
ตอนนี้เผลอ แล้วมี ‘รู้’ คั่น

จะเห็นเลยว่า.. ความเผลอมันก็ขาดได้ เปลี่ยนแปลงได้
มีความ ‘เผลอ’ .. แล้วก็มี ‘รู้’
‘รู้’ เองก็ดับ
ไม่ใช่ว่าจะต้อง รู้.. รู้.. รู้ ติดต่อกันตลอด
รู้.. รู้ .. รู้ .. อย่างนี้บางที “รู้เทียม”
เหมือนจะรู้ แต่จริง ๆ ใจลอยไปแล้ว !

ธรรมบรรยายโดย พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล
เรียบเรียงจากการแสดงธรรม ณ คอร์ส เสียดาย.. ตายไปไม่รู้ธรรม
๖-๘ เมษายน ๒๕๕๖

แผ่นซีดี เสียดายตายไปไม่รู้ธรรม ๑
05.หลักการภาวนาฯ นาทีที่ ๑๗.๓๘-๑๙.๑๗
สามารถดาวน์โหลดรับฟังได้ที่ bit.ly/24Jgy0