ถาม : บางครั้งผิดหวังในชีวิตอย่างแรงเลย แล้วนึกอยากฆ่าตัวตายจะทำอย่างไร ดี?

ตอบ : ถ้าตอบตรงๆ ก็คือว่า ไม่ควรรีบตาย
เพราะว่า..ถ้าตายด้วยความผิดหวังอย่างนั้นนะ จิตมันจะเศร้าหมอง
จิตที่เศร้าหมอง..แล้วตายด้วยความเศร้าหมองนี่นะ
พอมันตายปุ๊บ! มันไม่ใช่ว่าตายจากชาตินี้..แล้วหายไปเลย หรือสูญหายนะ
จิตนี่..ถ้ามันยังไม่ฉลาด..มันยังจะแสวงหาภพอยู่
เมื่อจิตที่เศร้าหมอง..มันก็ไปแสวงหาภพที่เศร้าหมองไปเกิดต่อ
ชาตินี้เป็นคน ถ้าตายด้วยความเศร้า.. เกิดในชาติใหม่จะเกิดในภพที่เศร้า..เป็นผีเศร้าๆ

เป็นผีเศร้าๆ นี่น่าสงสารมากเลย ตรงที่ว่า..
เป็นคนนี่นะ มีชีวิตโดยเฉลี่ยประมาณ ๗๕ ปี ตาย
แต่เป็นผีนี่นะ..มันอายุยืนกว่าคน..แล้วเศร้านาน! แล้วไม่มีใครช่วยให้หายเศร้าได้ นอกจากจะเจอครูบาอาจารย์
แต่บางทีถึงจะเจอ..แต่ก็ไม่ฟังด้วย
เป็นผีเศร้า..แบบโง่ๆ อย่างนี้นะ
เจอพระบอกก็ไม่ยอมฟัง เจอพระเรียกก็ไม่ได้ยิน
มันจมอยู่ในความเศร้า

ขนาดตอนเป็นคนนี่ ตอนเศร้า..เราเคยรู้ตัวบ้างมั้ย?
เวลามีเสียงอะไรเข้ามากระทบในขณะที่เรากำลังศร้าอยู่เนี่ย.. เราเคยได้ยินเสียงอื่นบ้างมั้ย?
นกมาร้องอยู่ตรงหน้าต่าง.. เราเคยได้ยินเสียงนกบ้างมั้ย?
..ไม่ได้ยิน!
เราไม่ยอมรับรู้อะไรเลย..นอกจากความคิดที่ทับถมตัวเอง..
เอาทุกข์มาทับถมตัว!

เพราะฉะนั้นแสดงว่า..เราต้องรีบแก้ตัวใหม่ตั้งแต่ตอนนี้
ให้รู้เลยว่า..ถ้าเราตัดสินใจว่าจะฆ่าตัวตายน่ะ..ผิด!
ถ้าคิดขึ้นมาว่า..’จะฆ่าตัวตาย’ หรือ ‘ตายดีกว่า’ อะไรอย่างนี้นะ
คิดทำนองนี้เมื่อไหร่..ให้รู้ตัวเลยว่าขณะนั้น ‘เรากำลังคิดผิด!’
คำตอบนั้นไม่ใช่คำตอบสุดท้ายที่เราจะเลือก!

ถ้ามันผุดขึ้นมาอีกให้รู้ว่า..’อย่ามากวนฉัน’
คำตอบนี้ไม่ใช่..อย่ามากวนฉัน! คำตอบนี้อย่ามากวนฉันนะ!
เพราะว่าถ้าเชื่อแล้ว..ชีวิตข้างหน้า หรือที่ภาษาพระเรียกว่า“ปรโลก”นี่นะ
ก็คือชีวิตข้างหน้าหลังจากตายไปแล้ว..มันน่าสงสาร! น่าสมเพช!
แต่ถ้าเตือนแล้วไม่ยอมฟัง มันก็จะกลายเป็นว่า..น่าสมน้ำหน้า เข้าใจมั้ย?

เตือนแล้วนะ! ว่า..
ถ้าผิดหวัง..อย่างแรงแค่ไหนก็แล้วแต่ มันไม่แรงเกินกว่าที่เราจะสู้ได้
ถ้าเราผิดหวังกับคน..ก็ไปหาคนใหม่
ถ้าผิดหวังกับงาน..หางานใหม่ 

ถ้าผิดหวังกับสิ่งของ..หาสิ่งของใหม่

ให้นึกดูว่าชีวิตของเรานี่นะ เกิดมาแล้วควรจะมีค่า อย่าให้ไร้ค่าเพราะว่าคนอื่นมาทำ
ชีวิตเราเกิดมานี่นะ ไม่ได้เกิดมาเป็นอยู่ได้ด้วยลำพังตัวของเราเอง
ถ้าชีวิตของเราเกิดมาแล้วยังไม่ได้ทดแทนบุญคุณ ให้รีบไปทดแทนซะ..ก่อนที่จะตาย
ไม่ใช่ผิดหวังกับคนนี้..แล้วก็ฆ่าตัวตาย
แล้วคนที่มีพระคุณกับเรา..ร้องไห้!
นี่เท่าว่าเราทั้งโง่ ทั้งเซ่อนะ
คือทั้งไม่ได้ทดแทนบุญคุณผู้ให้กำเนิดหรือผู้เลี้ยงดูมาเลย ยังมีความผิดที่พาชีวิตลงอบายอีก
มันผิดซ้ำซ้อนหลายอย่างเลยนะ

คนที่รักเราจริงๆ รอเราอยู่
แล้วคนที่มีบุญคุณกับเราจริงๆ ให้อภัยกับเราเสมอ

ลองไปดูเถอะนะ!
กลับไปบ้าน ไปหาพ่อหาแม่ ไปบอกท่านว่า เรามีทุกข์อย่างนี้
หาพ่อหาแม่ ขอขมาท่าน อย่างนี้นะ
พ่อแม่จะอ้าแขนรับ โอบกอดเราด้วยความรักความผูกพัน
ท่านปรารถนาเต็มหัวใจ ที่จะให้เรานี่พ้นจากทุกข์อันนี้
ไม่มีอ้อมอกไหนที่จะอบอุ่นเท่ากับ อ้อมอกพ่อ อ้อมอกแม่
ถ้าผิดหวังอย่างไรแล้ว อย่าลืมพ่อ อย่าลืมแม่

แล้วกลับไปหาท่านแล้ว..เมื่อพ้นทุกข์จริงๆได้แล้ว
ควรจะสร้างความดี หรือสร้างกิจกรรมอะไรต่างๆ เพื่อทดแทนคุณท่าน
อย่าเอาความผิดหวังของตัวเองไปเป็นทุกข์ทับถมตน
เพราะทุกข์นั้นจะไปทับถมพ่อแม่ผู้มีพระคุณของเราด้วย

เพราะฉะนั้น ชีวิตของเรายังควรจะต้องมีอยู่..
อยู่เพื่อทดแทนบุญคุณพ่อแม่
อยู่เพื่อพัฒนาจิตใจตัวเองให้สูงขึ้น
อย่าเอาความทุกข์ชั่วคราวมาทำให้เป้าหมายใหญ่ในชีวิตต้องสะดุดลง
ทุกข์นี้แป๊บเดียวจริงๆ แป๊บเดียว!
ผ่านไป ๑๐ ปีแล้วมองย้อนกลับมานะ
ไอ้ทุกข์ที่เคยเกิดขึ้น..ที่เราคิดว่าจะพ้นไปไม่ได้ กลายเป็นเรื่อง..ขี้ปะติ๋ว!

พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล
เรียบเรียงจากคำตอบในรายการ “ตอบโจทย์”
WBTV วัดยานนาวา