วรรคทอง…วรรคธรรม #๔๙

พูดเพ้อเจ้อ..ฆ่าผู้อื่น..ฆ่าตนเอง

ไม่พูดเพ้อเจ้อ !!..
ทำไมไม่ให้พูดเพ้อเจ้อ ?!?
เอ๊ะ! เพ้อเจ้อ..จะมีบาปอะไรมากมาย ?
พอนึกๆ ดูนะ…
เวลาของเรา..ชีวิตของเรานี่ มันมีจำกัด!
แล้วถ้าเราเสียเวลาในการพูดเพ้อเจ้อ..
เท่ากับว่า..เราพูดฆ่าตัวเอง! แล้วพูดฆ่าคนที่ฟังด้วย!
เวลา..คือชีวิตที่ผ่านไป..เอาคืนไม่ได้ เล่นไลน์วันละกี่ชั่วโมง..?
เล่นเฟชวันละเท่าไหร่..?
รวมแล้วมันกี่ชั่วโมง!!
แล้วไอ้ที่เล่นอยู่นี่ เพ้อเจ้อรึเปล่า?
หรือว่าทำงาน หรือว่าทำอะไร?
เลิกเล่นไลน์ เจอหน้ากัน แล้วคุยเรื่องอะไรกัน? ที่คุยกันนี่มีประโยชน์มั้ย? คุยในเรื่องงานก็เบื่อขี้เกียจคุย..
พอที่ประชุมคุยเรื่องอื่น รู้สึกสบายใจ….
เราพอใจในการคุยเรื่องที่ไร้สาระ..เท่ากับว่า เราฆ่าตัวเอง..ด้วยคำพูดตัวเอง..
เราพูดให้คนอื่นเขาฟัง แล้วเขาก็ต้องทนฟังเรา..ก็เท่ากับฆ่าเขาด้วย..
เพราะว่าเวลาผ่านไป เอาชีวิตผ่านไปทุกนาที ..ทุกนาทีๆ
แล้วทำทุกวัน และไม่เห็นโทษของการพูดอย่างนี้ เท่ากับว่า เราทิ้งเวลา..ทิ้งชีวิต ผ่านไป..ผ่านไป
แล้วมันจะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้นะ..
มันไม่ได้ตายตอนอายุ ๗๐ หรือ ๘๐ เสมอไปใช่มั้ย..
จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ! แล้วถ้าเราไม่ได้ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์กับการพัฒนาจิตใจตัวเองเลย แถมใช้คำพูด..ไปฆ่าตัวเองบ้าง..ฆ่าคนอื่นบ้าง
อย่างนี้..เราใช้คำพูดเพ้อเจ้อ..
เป็นคำพูดที่เรียกว่า เป็น “วจีทุจริต”
ทีแรกคิดไม่ถึงแง่นี้
ว่า “วจีทุจริต” ทำไมรวมมาถึง “เพ้อเจ้อ” ด้วย คิดว่ามันน่าจะรุนแรงเกินไป
..แต่พอคิดในแง่นี้ …… “ใช่ !”
..’เวลา’ที่เราเสียไปนะ ..เท่ากับ’ชีวิต’เราเสียไปด้วย!!

ธรรมบรรยายโดย พระอาจารย์ กฤช นิมฺมโล
เรียบเรียงจากการบรรยายธรรม ที่นครสวรรค์
วันที่ ๑๘ ตุลาคม ๒๕๕๘

ดาวน์โหลดเสียง/รับฟังเสียง ได้ที่ http://bit.ly/1M2u3LD
สามารถดาวน์โหลดเพื่อรับฟังเสียงได้ที่ลิงค์ http://bit.ly/1RDMIVm ระหว่างนาทีที่ ๒๕.๔๐-๒๗.๔๐