วรรคทอง..วรรคธรรม #๔๕
“ลักขณูปนิชฌาน”นั้น..สำคัญไฉน?
จิตที่มันมีความตั้งมั่นอยู่กับจิตนี่ จะเห็นสิ่งต่างๆ ว่า..
มันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
แม้แต่ตัวจิตเอง..ตัวจิตเองก็เกิดดับ!
เดี๋ยวก็ตั้งมั่น…เดี๋ยวก็ไหลไป
เดี๋ยวก็ตั้งมั่น…เดี๋ยวก็ไหลไป
เพราะฉะนั้น..
เห็นว่าจิตมันตั้งมั่นแวบหนึ่งนี่..ดีมาก
ดีสำหรับที่จะเข้าใจได้ว่า..
จิตที่ตั้งมั่นเองก็เสื่อมได้..
มันดับได้ เปลี่ยนไปได้ อย่างนี้นะ! จิตที่มีความเข้าใจอย่างนี้..จึงจะเกิดมรรคผลขึ้นมา
ความเข้าใจที่ว่า..
ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา นี่นะ
เป็นการเข้าใจระดับปัญญา ที่เป็นวิปัสสนา
ถ้าไม่มีวิปัสสนาเกิดขึ้น จะไม่เกิดมรรคผล
เพราะฉะนั้นเวลาเราฝึก..
อย่าพอใจเพียงแค่..สงบ
ด้วยการเพ่งอยู่ในอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่ง..แล้วสงบ..พอใจแค่นั้น
มันได้กุศลก็จริง..แต่ไม่พอ!
แล้วก็ไม่คุ้มกับการที่เกิดมาเป็นคน มาพบพระพุทธศาสนา
แล้วทำได้แค่ที่ฤาษีเขาทำกัน
อย่างที่พระสารีบุตรบอกว่า..
ท่านเคยเป็นฤาษีมา ๕๐๐ ชาติ
ทำสมาธิเพ่งอารมณ์..ชำนาญวิธีนี้มาก
แล้วก็ทราบว่าไม่ใช่วิธีที่จะทำให้เกิดมรรคผล
ถ้าเกิดมรรคผลได้..
ท่านก็น่าจะสำเร็จตั้งแต่ชาติแรกที่ทำสมาธิอย่างนี้ได้แล้ว แต่ชาตินี้ต้องมาเรียนกับพระพุทธเจ้า
เพื่อมาเรียน..ลักขณูปนิชฌาน
ธรรมบรรยายโดย พระกฤช นิมฺมโล
เรียบเรียงจากธรรมบรรยาย ณ บ้านจิตสบาย
วันที่ ๒๗ กันยายน ๒๕๕๘