วรรคทอง..วรรคธรรม #๕๕

ไสว่าสิบ่ถิ่มกัน!

มีกิเลสขึ้นมา..แล้วยอมให้มันครอบงำ
แล้วเราก็ไปผิดศีลบ้าง..
ไปทะเลาะกับคนนู้นบ้าง.. ทะเลาะกับคนนี้บ้าง..
อย่างนี้คือ..มีกิเลสแล้วถูกกิเลสครอบงำ
อย่างนี้ก็เปรียบเหมือนยอมตกเป็นประเทศราชเรียบร้อย

แต่ถ้ากำลังมันมา..มันกองทัพใหญ่อยู่นะ!
มันมีทั้งราคะ, โทสะ, โมหะ, ฟุ้งซ่าน, หดหู่
มีอุปกิเลสอีก ๑๖ … เยอะ! ทัพใหญ่มาก! โดยหัวโจกมันคือ “อวิชชา”
เราจะไปปราบอวิชชาเลยนี่นะ.. ยังไม่ใช่งานของเรา!
ถ้าขืนทำ..เขาเรียกว่า..ทำเกินตัว!

ให้มันมีอะไรมาแล้วก็รู้ทันๆ
เรียกว่า ปะทะ..แล้วก็ถอย
แล้วไม่ให้ที่อยู่มัน ไม่ให้มันอยู่ในใจเรา
ไม่ให้มันครองใจเรา
ไม่ให้อาหารมันด้วย!

ไม่ให้อาหารก็คือว่า..ไม่คิดเรื่องนั้นต่อ
เข้าใจมั้ย?
อาหารของราคะ โทสะ โมหะ คืออะไร?
คือ อกุศลวิตกทั้งหลาย
มีความคิดถึงสิ่งที่น่าพอใจ ก็เป็นอาหารของ ‘ราคะ’
มีความคิดถึงสิ่งที่ไม่น่าพอใจ ก็เป็นอาหารของ ‘โทสะ’
มีความคิดอยู่ แล้วไม่รู้ว่าคิด ก็เป็นอาหารของ ‘โมหะ’

ถ้าเราให้อาหารมันอยู่นะ!
กองทัพมันก็ยังมีอาหารอยู่ ท้องมันก็อิ่ม
มันก็ยังรบกับเราต่อ

ไม่ให้อาหารมันคือ..ไม่คิดเรื่องนั้นซ้ำเติม ไม่คิดเรื่องนั้นซ้ำต่อ
คิดแล้วคิดอีก ซ้ำๆ เนี่ยนะ มันก็ซ้ำเรื่องนั้นต่อ จิตก็ขึ้นวิถีนั้นอีก

เหมือนอย่างที่เขาร้องเพลงน่ะ
นึกออกมั้ย.. “ไสว่าสิบ่ถิ่มกัน!” แล้วมันก็ซ้ำอยู่อย่างนั้น
“ไสว่าสิบ่ถิ่มกั๊นนนน..!” .. ซ้ำไปซ้ำมานะ!
จิตขึ้นวิถีนี้ทีไร
ก็เป็นการเอาทุกข์มาซ้ำเติมตัวเองทุกที..ใช่มั้ย?
“ไหนว่าจะไม่ทิ้งกัน แล้วทำไมมึงทิ้งกูๆ”
เนี่ย..ต้องแปลเป็นภาษากลางให้บ้าง..!

ธรรมบรรยายโดย พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล
เรียบเรียงจาก ณ บ้านจิตสบาย
๒๗ ธันวาคม ๒๕๕๘

สามารถรับฟังเสียงธรรมได้ที่
ไฟล์ 581227 แผ่นบ้านจิตสบาย 8. สงครามและสันติภาพ
สามารถดาวน์โหลดเพื่อรับฟังเสียงได้ที่ลิงก์ http://bit.ly/1OZJ9V3