วันพุธที่ ๒๔ กรกฎาคม ๒๕๖๒
วันพระ แรม ๘ ค่ำ เดือน ๘
???
พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ ๒๑๙
ถ้าเราเริ่มต้น(ภาวนา)ด้วยการเพ่ง
ก็คือการเผลอรวบ แล้วไม่เห็นว่าเผลอ
มันมี “เผลอเพ่ง” กับ “เผลอเพลิน”
มี พ.พาน สองตัว
เพ่งไว้ นี้ก็คือเผลออย่างหนึ่ง เรียกว่า “เผลอเพ่ง”
ไม่เพ่ง แต่เผลอยาวออกไปข้างนอก เรียกว่า “เผลอเพลิน”
เผลอสองแบบ ให้รู้ทัน!
ไม่แก้ไข ไม่รักษา ให้รู้ทัน!
ทั้งเผลอ ทั้งเพลิน…
ทั้งเครียด ทั้งเคลิ้ม… ให้รู้หมดเลย
แล้วสิ่งที่รู้เหล่านี้จะเกิด-ดับ
เกิดขึ้นมา แล้วดับไป
พอรู้ทัน แล้วก็ดับไป
แต่เพ่งส่วนใหญ่มันจะไม่เห็นว่าดับนะ
ต้องกลับที่อยู่ แบบที่ว่า คือเห็นกายหายใจ ใจเป็นคนดู อย่างนี้นะ!
ถ้าเพ่งรู้ว่าเพ่ง มันจะไม่ดับ มันจะเพ่งอยู่นั่นแหละ
แต่เผลอเห็นปุ๊บ! ดับเลย
เพราะ”เผลอ” กับ “รู้’ มันตรงข้ามกัน
คือตรงกันข้ามในแง่ของความเป็นกุศลกับอกุศล
ไอ้เพ่งที่เราทำเนี่ยนะ! มักจะอยู่ฝ่ายกุศล
ไอ้เพ่ง กับ รู้ว่าเพ่ง มันเป็นกุศลด้วยกัน
ไอ้เพ่งบางทีมันก็เลยไม่ดับให้เห็น
ไอ้เพ่งเลยแก้ยาก!
ธรรมบรรยายโดย
พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล
???
เรียบเรียงจากธรรมบรรยายเรื่อง
“เรื่องที่นักภาวนาควรใส่ใจ”
ณ บ้ายขนมนัทวัน เมื่อ ๒๕ พฤษภาคม ๒๕๖๒
ลิงค์เสียงธรรม https://bit.ly/2Ya9XNw
(นาทีที่ ๑.๑๐.๐๐-๑.๑๒.๓๔)
