วันพฤหัสบดีที่ ๑๐ มกราคม ๒๕๖๔ วันพระ แรม ๑๔ ค่ำ เดือน ๓ ??? พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ กลับบ้าน เข้าห้องเรียน ถ้าเราไม่ตั้งใจที่จะกลับมาทำกรรมฐาน มันก็อาจจะไปฟุ้งซ่านอย่างอื่นต่อ ฉะนั้น จึงต้องมีอารมณ์สมถะตัวใดตัวหนึ่งไว้ให้จิต เพื่อที่จะเรียนรู้จิตที่มันเผลออีก แต่อารมณ์สมถะตรงนี้ไม่ใช่เป้าหมาย! เป้าหมายจริง ๆ คือ จะเรียนรู้จิตที่มันเผลอ แต่จะเรียนรู้จิตที่เผลอได้ดี ก็ต้องมีบ้านของจิตเป็นตัวเทียบ เช่น มี ‘พุทโธ’ เป็นตัวเทียบ ฉะนั้น การมาเริ่มที่อารมณ์สมถะ ก็คือ ‘กลับบ้าน’ หรือถ้าเทียบเป็นนักศึกษาก็คือ ‘เข้าห้องเรียน’ ! ประมาณนี้นะ กลับบ้าน หรือ เข้าห้องเรียน ดูซิ..เดี๋ยวมันจะมีวิชาอะไรให้เรียนอีก วิชาฟุ้งซ่าน วิชาโทสะ วิชาโมหะ วิชาราคะ ก็เรียนไป! และไม่ต้องตั้งใจ ไม่ต้องไปพยายามสร้างขึ้นมาด้วย ‘เอาล่ะ! วันนี้ฉันจะดูโทสะ’ แล้วก็แกล้งสร้างโทสะมาดู !! ไม่จำเป็นเลย ! คนขี้โกรธ..เดี๋ยวมันก็โกรธแล้ว โดยเฉพาะราคะ ไม่ต้องไปพยายามสร้างเลย มันมีอะไรก็ให้มันเกิดขึ้นมาเอง ให้มันเป็นธรรมชาตินะ คนที่มีธรรมชาติโกรธง่าย ขี้โกรธ ก็จะมีโทสะเกิดบ่อย ก็มีโทสะให้ดูบ่อยๆ เป็นธรรมดา แล้วเวลารู้ จะได้รู้แบบธรรมชาติ คนคิดมาก ก็จะมีความฟุ้งซ่านเกิดบ่อย ๆ ก็จะมีความฟุ้งซ่านให้ดูบ่อย ๆ เป็นธรรมดา เรียนรู้ในสิ่งที่มีอยู่จริง อย่างเป็นธรรมชาตินะ ! ธรรมบรรยาย โดย พระอาจารย์ กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจาก ธรรมบรรยาย เรื่อง เป้าหมาย https://bit.ly/3a3IpBl