#นิมฺมโลตอบโจทย์ ๑๕๒
??
#ถาม​ : ทำอย่างไรให้คนที่ไม่เชื่อในบาปบุญมาเชื่อได้?

#ตอบ​ : เบื้องต้น​ ควร​เลี่ยง​คน​พาล​ ควร​คบ​บัณฑิต
ให้​เข้าหา​บัณฑิต​ มาพููด​คุยสนทนา​ เพื่อ​รับ​ข้อมูล​ที่​ถูกต้อง​ เพื่อ​รู้จัก​และ​ยอมรับ​ความ​เป็น​เหตุ​เป็น​ผล​ของ​ธรรมชาติ

โดย​ธรรมชาติ​ ทำ​ดี​ย่อม​ได้​ดี​ เหมือนกับ​ปลูก​พืช​อะไร​ก็​ย่อม​ได้​รับ​ผล​ของ​พืช​นั้น​ ปลูก​กล้วย​ต้น​กล้วย​ก็​ย่อม​ออก​ลูก​เป็น​กล้วย​ ไม่​เป็น​อย่างอื่น​ไป​ได้​ ปลูก​ต้นมะม่วง​ก็​ย่อม​ออก​ลูก​เป็น​มะม่วง​ อย่างนี้​เป็น​ต้น

การ​ที่​ได้​รับ​ทุกข์ทรมาน​ ไม่​น่า​ยินดี ก็​ย่อม​เป็น​ผล​จาก​บาป
การ​ได้​รับ​ความ​สุข​สบาย​ น่า​ยินดี​ ก็​ย่อม​เป็น​ผล​มา​จาก​บุญ

คบ​คน​พาล​ ก็​ชวน​กัน​ทำ​ความ​เดือดร้อน​ให้​กับ​สังคม​ ชวน​กัน​เบียดเบียน​ผู้​อื่น​เพื่อ​หา​ผล​ประโยชน์​ใส่​ตัว​และ​พวกพ้อง​ เรียก​รวม​ๆ​ว่า​ทำ​บาป​ แรก​ๆ​อาจจะ​ได้​ทรัพย์สิน​โดย​ง่าย​ เมื่อ​บาป​ยัง​ไม่​ให้​ผล​ก็​ย่ามใจ​ทำ​บาป​ต่อ​ แต่​นั่น​คือ​การ​สร้าง​เหตุ​ที่​ชั่ว​ไว้​แล้ว​ ก็​ย่อม​ได้​รับ​ผล​ชั่ว​แน่นอน​ แต่​อาจจะ​ไม่​รวดเร็วทันใจ​กอง​แช่ง​ทั้งหลาย

เรื่อง​บุญ​บาป​ บางที​ดู​ชาติ​เดียว​อาจจะยัง​ไม่​ชัด​เจน​พอ​ สอง​ชาติ​ก็​อาจจะ​ยัง​เข้าใจ​ผิด​ อย่าง​เช่น​ใน​เรื่อง​ ​”นารทชาดก​”
พระเจ้าอังคติ​ราช​เสด็จ​ไป​ฟัง​ธรรม​จากชีเปลือยรูปหนึ่งนามว่า คุณาชีวก ซึ่ง​สอน​ว่า​ “ไม่มีบิดามารดา อาจารย์ บุตร หรือภรรยา มนุษย์และสัตว์เกิดมาเท่าเทียมกัน บุญหรือบาปนั้นไม่มีจริง เมื่อตายไปร่างกายก็แตกสลายดับไปพร้อมทุกข์และสุข ใครจะทำร้ายใครก็ไม่ถือว่าเป็นบาป ทั้งสัตว์และมนุษย์เมื่อเกิดมาครบ 84 กัป ก็จะสามารถพ้นจากทุกข์ไปได้เอง ไม่ว่าจะทำบุญหรือบาปเท่าไรหากไม่ครบ 84 กัป ก็ไม่อาจพ้นทุกข์ไปได้”
ขณะนั้นเอง อลาตะเสนาบดีผู้ระลึกชาติได้ก็กล่าวรับสมอ้างคุณาชีวกว่า” จริงอย่างท่านอาจารย์ว่า ข้าพเจ้าเองเมื่อชาติก่อนเป็นคนฆ่าโค ชื่อปิงคละ ข้าพเจ้าฆ่าโคเสียไม่รู้ว่ากี่ร้อยกี่พันตัว​ ตายจากชาตินั้นมาเกิดในตระกูลเสนาบดี ได้เสวยสุขจนกระทั่งบัดนี้ ถ้านรกมีจริงข้าพเจ้าคงไปเกิดไปเกิดในนรกแล้ว ไม่ได้มาเกิดเป็นเสนาบดีดังนี้ ผลบาปต้องไม่มีแน่ ๆ ข้าพเจ้าจึงเกิดมาดังนี้”

เวลานั้น มีบุรุษยากจนคนหนึ่งชื่อ วิชกะ นั่งฟังอยู่ด้วยเขารับได้ฟังคำของอลาตะเสนาบดีแล้วอดใจอยู่ไม่ได้ ถึงกับน้ำตาไหลออกมานองหน้า พระเจ้าอังคติราชเห็นเข้าก็ให้ประหลาดพระทัยจึงตรัสถามว่า

“เจ้าวิชกะ เจ้าร้องไห้ทำไม ?”

“ขอเดชะ เพราะข้าพระพุทธเจ้าระลึกชาติได้ว่าเมื่อชาติก่อนข้าพระพุทธเจ้าเป็นเศรษฐี มีจิตใจบุญ จำแนกแจกทานทานแก่สมณชีพราหมณ์และยาจกวณิพกตลอดมา แต่เมื่อตายแล้วแทนที่จะไปสวรรค์ กลับต้องมาเกิดในตระกูลจัณฑาล​ ได้รับรับความลำบากยากเข็ญอยู่ในบัดนี้ เพราะฉะนั้นที่ท่านอลาตะกล่าวว่าบุญไม่มีผล บาปไม่มีผล​นั้น​ เป็นความจริงแน่นนอน ถ้ามิฉะนั้นแล้วกระหม่อมฉันจะตกระกำลำบากไม่ได้”

พระเจ้า​อังคติราช​เห็น​ว่า​มี​พยาน​พร้อม​อย่าง​นี้​จึง​เชื่อ​ชี​เปลือย​อย่าง​เต็มที่​ เสด็จ​กลับ​วัง​ทันที​ ไม่​ทำบุญ​กับ​ชีเปลือย​นั้น​ด้วย​
นับแต่นั้นมาก็ปล่อยพระองค์ตกอยู่ในความสุขสนุกสนานเพลิดเพลินกับสุรานารีดนตรีอบายมุขไปตามเรื่อง กิจราชการน้อยใหญ่มอบให้เป็นธุระของอำมาตย์ผู้ใหญ่​ ๓ คน​ ศาลาโรงทานที่เคยได้ตั้งไว้ ก็ตรัสให้เลิกทั้งหมด เพราะไม่มีผลจะทำไปทำไม ผลบุญทานก็ไม่มี หาความสุขดีกว่า สุรา นารี เออมันช่างแสนสุขสำราญเสียจริง ๆ

ที่จริง​ อลาตะเสนาบดี​นั้น ชาติ​ก่อน​ๆ​นั้น​ไป​อีก​เขา​ได้เกิดในสมัยพระกัสสปพุทธเจ้า ได้บูชาพระเจดีย์ด้วยพวงอังกาบพวงหนึ่ง ตายจากชาตินั้นแล้วได้ท่องเที่ยวไป ๆ มา จนเกิดเป็นปิงคละ และด้วยอานิสงส์ได้บูชาพระเจดีย์ จึงได้ไปเกิดเป็นเสนาบดี แต่เพราะแกระลึกชาติได้เพียงชาติเดียว จึงเห็นว่าคนฆ่าสัตว์มากมายแต่กลับได้เสวยความสุข จึงทำให้เข้าใจผิดไปว่าแกทำบาปแต่กลับได้ดี อันผิดวิสัยความจริง​

ส่วน​นาย​วิชกะ​ ชาติ​ก่อน​ๆนั้น เขา​ได้เกิดเป็นคนเลี้ยงโค และได้ติดตามโคไป​ บังเอิญพบพระหลงทาง​รูปหนึ่ง ท่านก็เข้ามาถามหนทาง แต่เพราะเขากำลังขุ่นใจเรื่องตามโค จึงไม่ตอบท่าน ท่าน​ก็เข้าใจว่าเขาไม่ได้ยิน​ เลยถามอีก เขา​ยิ่ง​หงุดหงิด​ก็ตวาดไปว่า
“พระขี้ข้าอะไร​ ปาก​แข็ง​จริง ถามเซ้าซี้น่ารำคาญ”
เพราะกรรมนี้เองจึงทำให้เขาเกิดในตระกูลจัณฑาล แต่เพราะเขาระลึกชาติไปไม่ถึง​ จึงเห็นเพียงชาติที่​เขาเป็นเศรษฐีเท่านั้น

จะ​เห็น​ได้​ว่า​เวลาเพียง​ ๒ ชาติ​ก็​ใช่​ว่า​จะเพียงพอ​สำหรับ​คน​พาล​ที่​จะ​ทำ​ความ​เข้าใจ​เรื่อง​บาป​บุญ​ได้

ฉะนั้น​ เมื่อ​เรา​ได้​พยายาม​ช่วย​อธิบาย​แล้ว​ แต่​เขา​ไม่​รับฟัง​ ยัง​ยืนยัน​ความ​เชื่อ​เดิม​ บางที​ก็​ต้อง​วาง​ใจ​อุเบกขา​

(สำหรับพระ​เจ้า​อังคติ​ราช​นั้น​ ต่อมา​ก็ได้​รับ​การ​แก้​ทิฏฐิ​โดยพระ​โพธิสัตว์​ ผู้​เสวยพระชาติ​เป็นมหา​พรหม​นารท)​

๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒

อ่านบน Facebook

#นิมฺมโลตอบโจทย์ ๑๕๑
??
#ถาม​ : สืบเนื่องจากที่โยมบอกบุญงานไถ่โคกระบือที่ได้ข่าวมา..มีเพื่อนท่านหนึ่งมีข้อคิดเห็นว่า การไถ่ขีวิตโคกระบือเป็นการก้าวก่ายหรือไถ่บาปให้กับมัน และไม่มีใครไถ่บาปให้กับใครได้…..จึงกราบเรียนถามเพื่อเป็นความรู้ในเส้นทางนี้ต่อไปและหากมีข้อพิจารณาอื่นใดที่พระอาจารย์เห็นสมควรเพื่อเป็นความรู้ เพื่อจะได้ระมัดระวังต่อไป ก็ขอรบกวนด้วยค่ะ

#ตอบ​ : เจตนา​ของ​ผู้​ที่​ไป​ไถ่​ชีวิต​โค​กระบือ​(รวม​ทั้ง​สัตว์​อื่น)​ น่าจะ​มี​เจตนา​ว่า​ “ปรารถนา​ให้โค​กระบือ​(รวม​ทั้ง​สัตว์​อื่น)​พ้น​จาก​ทุกข์​ที่​กำลัง​จะ​ถูก​ฆ่า​”

คำ​ว่า​ “ไถ่​” ในที่นี้​หมายความ​ว่า​ ให้ทรัพย์สินหรือประโยชน์เพื่อแลกเปลี่ยนเสรีภาพของผู้ถูกเอาตัวไป ผู้ถูกหน่วงเหนี่ยว หรือผู้ถูกกักขัง

ไถ่​ชีวิต​สัตว์​ที่​นิยม​ทำ​กัน​ ก็​คือ​ การ​นำ​ทรัพย์​ไป​แลก​เปลี่ยน​ให้​สัตว์​ที่​กำลัง​ถูก​กักขัง​(และ​กำลัง​จะ​ถูก​ฆ่า)​ เพื่อ​นำ​ไป​เลี้ยง​ใน​ที่​ที่​ปลอดภัย​จาก​การ​ฆ่า​หรือ​ขาย​เพื่อ​ฆ่า

คง​ไม่มี​ใคร​คิด​ว่า​จะ​ไถ่​ชีวิต​กระบือ​เพื่อ​ให้​มัน​พ้น​จาก​ภพ​ภูมิ​ของ​กระบือ​ แต่​ให้​กระบือ​ยัง​คง​เป็น​กระบือ​ และ​เป็น​กระบือ​ที่​มี​สุข​ทุกข์​แก่​เจ็บ​ตาย​ไป​ตาม​ปกติ​ของ​อัตภาพ​กระบือ​ เพียง​แต่​ให้​พ้น​จาก​การ​ถูก​ฆ่า​ใน​คราวนี้​เท่านั้น
(ใน​กรณี​สัตว์​อื่น​ก็​เช่นเดียวกัน)

เมื่อ​เห็น​สัตว์ถูกกักขัง​เพื่อ​นำ​ไป​ฆ่า​
– แล้ว​เกิด​อุเบกขา​ เห็น​ว่า​สัตว์​โลก​ย่อม​เป็นไปตาม​กรรม​ ก็​สามารถ​ทำ​ได้
– เห็น​แล้ว​เกิด​สลด​สังเวช​ เห็น​ทุกข์ภัย​ของ​การ​เวียน​ว่าย​ตาย​เกิด​ คิด​หา​ทาง​ปฏิบัติให้​พ้น​ไป​จาก​ทุกข์​ ก็​สามารถ​ทำ​ได้
– เห็น​แล้ว​เกิด​ความ​กรุณา​ จะไถ่​ชีวิต​มัน​ ก็​สามารถ​ทำ​ได้

พระ​พุทธเจ้า​เมื่อ​ครั้ง​เสวย​พระ​ชาติ​เป็นพระ​โพธิสัตว์​ ก็​เคย​ช่วย​ชีวิต​สัตว์​ที่​กำลัง​จะ​ถูก​ฆ่า​ ปรากฏ​อยู่​ใน​ชาดก​หลาย​เรื่อง​ (เช่น​ใน”อัฏฐ​สัทท​ชาดก” เป็นต้น)​

ขอ​เสริม​ว่า​ ผู้​ที่​จะ​ไถ่​ชีวิต​สัตว์​ควรใส่ใจ​ใน​รายละเอียด​อีก​นิด​ว่า​ :-
– ที่​ที่​นำ​สัตว์ไป​ปล่อย​นั้น​ เหมาะกับ​การ​ดำรง​ชีวิต​ของ​สัตว์​นั้น​หรือ​ไม่?​ (เช่น​ ปลาไหลก็ชอบอยู่ในแหล่งน้ำตื้นๆที่มีพืชขึ้นรกๆ บางคน​ไป​ปล่อย​ที่​น้ำ​ลึก​ มี​ปลา​ใหญ่​ฮุบ​กิน​ต่อหน้าต่อตา เป็นต้น)​
– ปล่อย​สัตว์​นั้น​(หรือ​เหล่านั้น)​ไป​แล้วกระทบ​กับ​สิ่ง​แวดล้อม​หรือ​ระบบ​นิเวศน์​ใน​ที่​นั้น​หรือไม่? (เช่น​ นำ​ปลา​ต่าง​ถิ่น​ต่างประเทศ​ที่​ตัว​ใหญ่​และ​อึด​ มา​ปล่อย​ใน​แหล่ง​น้ำ​เมือง​ไทย​ ปลา​ท้องถิ่น​ของ​ไทย​ก็​ถูก​แย่ง​อาหาร​ แย่ง​ที่อยู่​ ที่​ร้าย​กว่า​นั้น​คือ​ถูก​ปลาต่าง​ถิ่น​กิน​ อาจ​ทำให้​ปลา​ท้องถิ่น​ของ​ไทย​สูญพันธุ์​ เป็นต้น)
ฯลฯ

ถ้า​ไถ่​ชีวิต​สัตว์​พร้อมทั้ง​ใส่ใจ​ใน​รายละเอียด​ดังกล่าว​ ก็​จะ​เป็น​การ​เจริญ​กรุณา​อัน​ประกอบ​ด้วย​ปัญญา​ ก็​นับ​ว่า​เป็น​การ​ทำ​กุศล​ที่​น่า​อนุโมทนา

๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒

อ่านบน Facebook