#นิมฺมโลตอบโจทย์ #ปัตติทานมัย #ปัตตานุโมทนามัย ?? #ถาม : ถ้าคนเลี้ยงผีแบบพวกกุมารทอง ขวางโสดาบันไหมคะ? จัดในสีลัพพตปรามาสไหม? #ตอบ : เลี้ยงผีหรือ? จะนิยามคำว่า “เลี้ยงผี” ว่าอย่างไร? ถ้าเรานิยามคล้ายๆ กับว่า “อุทิศบุญ” .. เวลาเรามีของอะไร ของกินนะ สมมุติเรามีของกิน แล้วเราก็ตั้งใจแบ่งให้กับสรรพสัตว์ เคยมีครูบาอาจารย์ท่านใช้วิธีอย่างนี้ ท่านใช้วิธีว่า เวลามีอาหารมา ท่านจะเสกอาหารนั้นเป็นอีกชุดหนึ่ง ให้กับเหล่าโอปปาติกะที่ต้องการอาหาร ท่านก็ทำอย่างนี้ได้เหมือนกันนะ ..ที่ได้ยินมานะ มันขึ้นอยู่กับว่า… คำว่า “เลี้ยงผี” นี่เราจะให้ความหมายอย่างไร มันแปลกๆ เหมือนกัน มันจะจัดอยู่ในประเภทเลี้ยงเอาไว้เพื่อทำอะไร? คำว่า “เลี้ยงผี” เนี่ยส่วนใหญ่เหมือนกับว่า.. ต้องการให้ผีนั้นมาทำประโยชน์ให้กับเรา เหมือนกับหมอผี.. เลี้ยงผีเพื่อให้ผีนั้นมาทำประโยชน์ให้กับเรา ถ้าเลี้ยงผีลักษณะอย่างนี้นะ น่าจะไม่ใช่! แต่ถ้าเป็นการ… “เผื่อแผ่” ได้อาหารมาก็ ‘เผื่อแผ่กับสรรพสัตว์ทั้งหลาย’ “สรรพสัตว์ทั้งหลาย” ในลักษณะของโอปปาติกะบางเหล่า บางพวกเนี่ย เขาต้องการอาหารที่เป็นรูปธรรมอย่างนี้ เห็นแล้วก็อยากกิน อยากจะได้ด้วย อย่างนี้ บางทีท่านก็ใช้วิธีเสก ให้มันเป็นหลายๆ ชุด แล้วก็ “เอ้า! เอาไปนะ ใครปรารถนาก็มารับไปนะ” ประมาณนี้นะ อันนี้ต้องบอกไว้ก่อนนะ “ที่ได้ยินมา” บางทีเราอาจจะไปได้ยินว่า.. ครูบาอาจารย์ท่านนั้น ใช้วิธีอย่างนี้ แล้วก็จะไปปรามาสท่าน ก็จะกลายเป็นว่า นึกว่า ‘ท่านเลี้ยงผีในลักษณะหมอผี’ ไม่ใช่อย่างนั้น!! อย่างนี้เป็นวิธีการที่เรียกว่า อาศัย “ความกรุณา” แล้วก็ให้เขาได้บรรเทาทุกข์ จากสถานะ หรืออัตภาพนั้น สภาวะนั้น ถามว่า “ขวางโสดาบันไหม?” มันก็ขึ้นอยู่กับ “เจตนา” ขึ้นอยู่กับเจตนาว่าจะเลี้ยง “เพื่ออะไร?” ถ้าต้องการให้เขามาเป็นบริวาร อย่างนี้น่าจะไม่ใช่!! ถ้าโยมจะต้องเป็นผู้เลี้ยงเองเนี่ย ขอแนะนำว่า.. สมมุติว่ารับกุมารทองมา เรามองกุมารทองนั้นว่าเป็นอย่างไร? เหมือนเป็นเทวดารับใช้เราหรือเปล่า? ถ้ามองในแง่นั้นเนี่ยนะ มันจะรู้สึกว่าดูไม่เหมาะเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นเหมือนสรรพสัตว์ เราแผ่เมตตาเหมือนกับ กุมารทอง หรือใครก็ตาม เป็นหนึ่งในสรรพสัตว์ ที่เราจะแผ่เมตตาไปให้ ไม่ว่าเราจะมีบุญอะไร เราก็แผ่เมตตาไปให้ เขาก็เป็นหนึ่งในสรรพสัตว์ ที่สามารถรับได้ ไม่ได้เจาะจงว่าจะต้องเลี้ยงใครเป็นพิเศษ อย่างนี้จะดีกว่า คล้ายๆ กับว่า เป็นการทำบุญของเราในแง่หนึ่ง มันมีบุญในแง่ว่า “ปัตติทานมัย-อุทิศส่วนกุศล” กับบุญในแง่ของ “ปัตตานุโมทนามัย-อนุโมทนาบุญกุศลของผู้อื่น” ที่เขาอุทิศมา เราทำบุญด้วยการอุทิศส่วนกุศล เฉลี่ยส่วนแห่งความดีให้แก่สรรพสัตว์ สรรพสัตว์ทั้งหลายก็ทำบุญด้วยการอนุโมทนา ยินดีในความดีของผู้อื่น ในคราวที่เราอุทิศส่วนกุศล เรามีบุญอะไร เราก็อุทิศส่วนกุศลไป เรามีบุญในแง่ของการให้ทาน .. ให้ทานเป็นอาหาร ให้ทานเป็นปัจจัย ๔ ทำแล้ว..เราก็อุทิศให้กับสรรพสัตว์ทั้งหลายไป ใครรับรู้..อนุโมทนา ก็อนุโมทนาไป อย่างนี้นะ อย่างนี้น่าจะเหมาะกว่า พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากตอบปัญหาธรรม รายการธรรมะสว่างใจ ออกอากาศวันที่ ๕ พฤษภาคม ๒๕๖๔ ลิงค์รายการ https://www.youtube.com/watch?v=EPmTbFz10Xw (นาทีที่ 1.40.55- 1.46.07) Shortlink: May 17, 2021นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ #จิตตั้งมั่น ?? #ถาม : ตอนนี้ผมยังไม่เห็นตัวผู้รู้ กับอารมณ์ ..ไม่แยกกัน มันยังเป็นเราตลอด จะต้องภาวนาอย่างไรต่อ? #ตอบ : ตัวผู้รู้เนี่ยไม่ใช่จะเกิดกันง่ายๆ นะ เพราะฉะนั้นถ้ายังไม่เกิด ก็ไม่ต้องเดือนร้อนใจอะไร ให้รู้สึกตัวแล้วทำสมถะไป วิธีทำให้ “ผู้รู้” เกิดเนี่ย .. วิธีง่ายๆ ก็คือ ทำสมถะ ไปก่อน สมมติว่าคนที่ใช้ลมหายใจเป็นจุดตั้งต้นทำสมถะ ก็ดูลมหายใจ หรือเห็นกายหายใจ แล้วพอมันเผลอไป ..รู้ทันว่าจิตเผลอ ตอนรู้ว่าจิตเผลอเนี่ยเพียงแค่มีสติรู้สึกตัวว่า ‘จิตเมื่อกี้มันเผลอ’ ยังไม่ถึงขั้นว่าจะเกิดตัว “ผู้รู้” “ผู้รู้” จะเกิดได้..สำหรับคนทั่วๆ ไปที่ไม่ชำนาญการทำฌานนะ ผู้รู้จะมาได้ใน ๒ ลักษณะ ลักษณะที่ (๑) คือ ทำสมถะไป แล้วจิตเผลอจากจุดตั้งต้นนั้น ในลักษณะที่เราเห็นว่ามันเคลื่อน ตอนมันเคลื่อนเนี่ย ถ้าเราเห็นว่าเคลื่อน จิตขณะที่เห็นมันจะไม่เคลื่อน เหมือนถ้าเห็นว่าเผลอ จิตขณะที่เห็นมันจะไม่เผลอ ทีนี้ถ้าเราเห็นว่าจิตมันมีการเคลื่อนจากจุดตั้งต้นนี้ ไปไหนก็แล้วแต่นะ ไปจากนี้ไปเนี่ย จิตมันมีการเคลื่อน แล้วเราเห็นทันตอนจิตเคลื่อน ขณะที่เห็นว่าจิตเคลื่อน.. จิตจะไม่เคลื่อน ไอ้คำว่า ‘จิตไม่คลื่อน’ ก็คือ “จิตตั้งมั่น” นั่นเอง จิตที่เคลื่อน คือจิตที่ไม่ตั้งมั่น จิตตั้งมั่น เรียกอีกอย่างว่า มีจิตที่เป็น “ผู้รู้” ทีนี้มันขึ้นอยู่กับว่าตอนที่เราเห็นสภาวะเนี่ย เราเห็นได้ในแง่ไหน? ถ้าจิตมันเคลื่อนไปแล้วตั้งนาน ค่อยเห็นว่าเผลอ มันจะไม่เห็นว่าจิตเคลื่อนแล้ว สมมติว่าเรามองอะไรสักอย่างนะ มอง…. ขณะนั้นจิตเคลื่อนไปแล้ว! สมมติว่ามองหนังสือก็ได้ (พระอาจารย์ยกตัวอย่าง หนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้า) สมมติว่ามองหนังสือแล้วก็มอง… จริงๆ จิตเคลื่อนไปตั้งนานแล้ว จิตเคลื่อนไปตั้งแต่มันเห็นแล้ว พอเห็นไปแล้วก็มองไปเนี่ยนะ ขณะนั้นเนี่ยมันคือเผลอ ถ้าเราจะเห็นว่าจิตมันอยู่ที่หนังสือเนี่ยนะ จะเห็นว่าจิตมันเผลอไป มันไม่ทันเห็นว่าจิตเคลื่อนแล้ว (๒) แต่ถ้าเห็นว่าเผลอ ก็มีโอกาสได้จิตตั้งมั่น อีกวิธีหนึ่ง ก็คือเห็นว่าจิตเผลอ แต่เห็นด้วยใจเป็นกลาง เห็นว่าจิตมันเผลอเนี่ยนะ มันถลำไปตรงนี้เนี่ยนะ แล้วเห็นเฉยๆ มีสภาวะเผลอเกิดขึ้น แล้วดูด้วยใจเป็นกลาง ก็จะได้เห็นจิตตั้งมั่นตอนเห็นเผลอนี้ ซึ่งก็คือ ได้จิตที่เป็น “ผู้รู้” เช่นเดียวกัน ก็จะมีวิธีทำ “จิตตั้งมั่น” ให้เกิด “จิตผู้รู้” ได้ ๒ วิธี คือ ๑. ทำสมถะไป แล้วเห็นตอนจิตที่มันเคลื่อนออกจากสมถะนี้ จากองค์ภาวนานี้ ๒. กับอีกวิธีหนึ่ง คือมันเผลอไปแล้ว อยู่ตรงไหนก็แล้วแต่ เห็นสภาวะนั้นด้วยใจเห็นกลาง มี ๒ วิธีสำหรับคนที่ไม่ชำนาญการทำฌาน สังเกตได้ว่าหลังจากที่มีจิตตั้งมั่นเกิดขึ้นมาเนี่ย มันจะรู้สึกว่าสภาวะที่เห็นนั้นถูกรู้ และไอ้ตอนสภาวะที่เห็นถูกรู้เนี่ยนะ มันไม่ได้เน้นมาที่ตัวผู้รู้หรอก แต่มันมีความรู้สึกว่า “สิ่งหนึ่งถูกรู้” ไอ้ตอนที่รู้สึกว่ามี “สิ่งหนึ่งถูกรู้” นะ มันมี “ผู้รู้” อยู่แล้วในตัว เรียกว่าเมื่อมีสิ่งหนึ่งถูกรู้ มีอีกสิ่งหนึ่งเป็นผู้รู้ มันเกิดขึ้นพร้อมกัน ดับไปพร้อมกัน.. สภาวะอย่างนี้นะ เราอาจจะไม่ทันสังเกตขนาดว่าเห็น “ผู้รู้” แต่เห็นว่ามี “สิ่งหนึ่งถูกรู้” ก็ใช้ได้ และถ้ายังไม่เห็นแม้กระทั่งว่า สิ่งหนึ่งถูกรู้อะไรอย่างนี้นะ ก็ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ไม่ต้องใจร้อน ทำสมถะไป เห็นเผลอแล้วรู้ทัน จิตเผลอไปแล้วรู้ทัน รู้ทันเสร็จแล้วทำสมถะต่อ สังเกตตรงนี้นิดหนึ่งว่า ตอนเห็นว่าเผลอแล้วเนี่ยนะ อย่าไปแก้ไขความเผลอนั้น เผลอคือเผลอ เผลอก็ช่างมัน! เผลอคือเผลอ เผลอก็ช่างมัน! รู้แล้วก็พอ ไม่ต้องไปแก้ไข เพราะแก้ไม่ได้ ไม่ควรแก้ จิตเนี่ยเกิด-ดับป็นขณะ จิตขณะหนึ่งเนี่ย อยู่กับองค์กรรมฐานที่เป็นสมถะ จิตอีกขณะหนึ่งนะ เผลอไปแล้ว จิตอีกขณะหนึ่ง เห็นว่าจิตเมื่อกี้เผลอ จิตที่เผลอเนี่ยกลายเป็นอดีตแล้ว เพราะว่าจิตขณะรู้นี้เป็นจิตปัจจุบัน เพราะฉะนั้นไม่ได้มีหน้าที่ ไม่ได้มีภาระอะไรที่จะไปแก้ไขไอ้จิตที่เผลอนี้ จิตที่รู้เป็นจิตปัจจุบัน อันนี้เป็นจิตปัจจุบันนะ เห็นจิตเมื่อกี้ว่าเผลอ จิตปัจจุบันที่เห็นว่าเผลอเนี่ย เป็นจิตผู้รู้ เพราะฉะนั้นขณะที่รู้เนี่ย จิตเผลอดับไปแล้ว เพราะปัจจุบันเป็นจิตรู้ไปแล้ว งานที่จะไปแก้ไขอดีตเนี่ย..ไม่มีเลย มีแค่ว่า รู้เฉยๆ รู้เฉยๆ แล้วจิตที่รู้นี้ก็ดับ ! มันจะเกิดขึ้นมาแว๊บเดียว แล้วก็ดับไป เพราะฉะนั้นจิตดวงใหม่ที่เกิดขึ้นมา.. อย่าให้มันล่องลอยไปที่อื่น ให้กลับมาที่องค์ภาวนาใหม่ ถ้าดูลมหายใจ ก็ดูลมหายใจใหม่ เอาจิตดวงใหม่มาทำสมถะ ไม่ใช่เอาจิตที่เผลอไปกลับมาทำสมถะ ซึ่งทำไม่ได้! เข้าใจไหม? จิตที่เผลอดับไปแล้ว ตั้งแต่มีจิตรู้ จิตที่เผลอเนี่ยนะ ดับไปแล้วตั้งแต่มีจิตรู้ เพราะฉะนั้นจิตรู้ดับไปแล้ว เอาจิตดวงใหม่มาทำสมถกรรมฐาน ไม่ใช่ไปดึงจิตอดีตที่ดับไปแล้ว..กลับมา ดึงให้ตายก็ไม่กลับ! เพราะจิตนั้นดับไปแล้ว จิตนั้นตายไปแล้ว ถ้าเรามีจิตดวงใหม่ที่ไปพยายามดึงไอ้จิตที่เผลอไปแล้วเนี่ยกลับมา มันเป็นงานที่ทำไม่ได้ และไม่มีทางสำเร็จ แล้วมันก็เลยกลายเป็นว่า ‘ทำไมกูทำไม่ได้ ๆ’ หงุดหงิดอยู่กับตัวเองนั่นเอง หงุดหงิดกับท้อแท้ ‘โอ้ย! ฉันคงไม่มีบารมี’ กลายเป็นคำถามว่า.. “สงสัยชาติที่แล้วเราไม่เคยทำ?” จริงๆ อาจจะเคยทำ แต่ทำอย่างนี้ คือพยายามไปแก้จิตอดีต ซึ่งทำไม่ได้ นึกออกไหม? เพราะฉะนั้นทำตามนี้นะ คือเห็นว่าจิตเผลอเมื่อกี้ มีจิตรู้..พอ จิตรู้..พอ จิตรู้ที่ถูกต้อง ต้องมีลักษณะอย่างนี้ว่า “ไร้น้ำหนัก บางเฉียบ เงียบกริบ” “ไร้น้ำหนัก” คือ เป็นจิตรู้.. รู้เฉยๆ รู้เบาๆ ไม่ใช่ว่าเพ่งไปว่า ‘เอ้ย! ฉันเห็นแล้ว’ เพ่งแบบเอาจริงเอาจัง มันก็เกินไป มันมีน้ำหนัก “บางเฉียบ” คือ มันเกิดแล้วมันก็ดับเลย “เงียบกริบ” คือ มันพูดอะไรไม่ทันเลย ตอนรู้เนี่ยนะ ไม่มีแม้แต่คำว่า “รู้” เพราะฉะนั้นไอ้ที่มีคำไล่ตามหลังว่า “เผลอหนอ” อะไรเนี่ยนะ มันเป็นตอนที่มันปรุงคำพูดทีหลังแล้ว ไอ้ตอนรู้จริงๆ นะ มันแว๊บเดียว มันหนึ่งชั่วขณะจิต มันไวมาก ไวกว่ากระแสไฟฟ้าที่มันเกิดดับด้วยซ้ำไป เพราะฉะนั้น ไอ้ตอนที่มันรู้นะ ไม่ต้องไปกังวลว่าจะต้องพูด ไม่ต้องไปกังวล ถ้าตอนนี้ยังไม่เกิดตัวผู้รู้ ก็ทำสมถะไปเรื่อยๆ ดูจิตที่มันเผลอไป พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากตอบปัญหาธรรม รายการธรรมะสว่างใจ ออกอากาศวันที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๖๔ ลิงค์รายการ https://www.youtube.com/watch?v=S5au3v0vMYI (นาทีที่ 1.35.04-1.42.42) Shortlink: May 13, 2021นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
วันอังคารที่ ๑๑ พฤษภาคม ๒๕๖๔ วันพระ แรม ๑๕ ค่ำ เดือนหก(๖) ??? #พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ #หาที่อยู่ให้จิต หาที่อยู่ไว้อย่างหนึ่ง แล้วเห็นจิตที่มันผิดไปจากนี้ เห็นแล้วกลับมาที่อยู่ เพื่อเรียนรู้จิตอีก ไม่ใช่เห็นทีเดียว แล้ววันนี้พอแล้ว ไม่ใช่อย่างนี้นะ! เห็นแล้วกลับมา เห็นแล้วกลับมาบ่อย ๆ ถ้าใช้ชีวิตประจำวัน มันไม่ได้อยู่นิ่ง ๆ ก็เอาที่อยู่ที่มันเป็นกายกำลังเคลื่อนไหวก็ได้ หรือหางานอะไรทำสักอย่าง กวาดบ้านก็ได้ ที่มันไม่ใช่งานที่ต้องใช้ความคิด งานที่ไม่ต้องคิดมากนะ เอามาทำกรรมฐานได้หมดเลย กวาดบ้าน ล้างหน้า อาบน้ำ ซักผ้า รดน้ำต้นไม้ ตัดหญ้า แต่งกิ่งไม้ ฯลฯ ทำงานไป กายเคลื่อนไหวให้งานนั้นเป็นที่อยู่ของจิต ภาษาครูบาอาจารย์ท่านบอกว่า “ทำกรรมฐานอะไรแล้ว สังเกตจิตที่มันผิดจากกรรมฐานนั้น” ถ้าอยู่นิ่ง ๆ ก็ใช้ลมหายใจ ที่จมูกก็ได้ ที่ท้องก็ได้ ตอนที่ว่า “สังเกตจิตที่มันผิดจากกรรมฐานนั้น” ก็คือ เห็นสิ่งที่ผิดนั่นแหละ ถ้าเห็นที่ผิดธรรมดา คือเห็นเผลอ ก็ได้สติ ถ้าเห็นที่ผิดในลักษณะที่ว่ามันเคลื่อนออกไป ก็ได้สติและสมาธิ แค่นี้เอง.. แล้วจากนั้นจิตมันจะทำงาน จิตมันพร้อมพอที่จะเดินปัญญาเองแล้ว ถ้าไม่เดินปัญญาสักที ก็นำร่องบ้าง คือถ้าเห็นว่าจิตมีกิเลสบ้าง เห็นจิตเคลื่อนบ้าง แล้วมันยังไม่เดินปัญญานะ คือไม่มองไตรลักษณ์สักทีนะ ก็นำร่องให้จิต คือคิดนำสักนิดหนึ่ง เช่น คิดว่า “เนี่ย เมื่อกี้โกรธ ตอนนี้ไม่โกรธ โกรธก็เกิดดับ” เป็นต้น แต่อย่าคิดทุกครั้งนะ คิดเป็นบางครั้งบางคราว เพราะการคิดเอา..ไม่ใช่การเจริญวิปัสสนา งานจริง ๆ มีแค่นี้ นึกออกไหม ? …. วิธีการปฏิบัติแบบเดียวกัน คือ หาที่อยู่ให้จิต แล้วสังเกตจิตมันทำงาน ไอ้ตรงจิตทำงานนี่แหละ มันจะทำงานแตกต่างกันไป แต่แล้วมันจะได้ ข้อสรุปแบบเดียวกัน คือ “มันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล บรรยายธรรม “เหยื่อล่อจิต”ณ บ้านจิตสบาย วันอาทิตย์ที่ ๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๑ Shortlink: May 11, 2021ฝากคิดadmin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ #ตำหนิพระในใจ ?? #ถาม : โยมเคยตำหนิพระในใจเหมือนกัน แต่ท่านนั้นได้มรณภาพไปแล้ว โยมจะขอขมาได้อย่างไร? #ตอบ : จุดธูปขอขมา ..นี้เป็นวิธีขอขมาแบบไทย ๆ เลยนะ.. ที่จริงไม่ต้องจุดธูปก็ได้ เป็นความเคยชินทำตามกันมา เวลาจะนึกถึงใครที่ตายไปแล้ว เรามักจะใช้จุดธูป แต่จะว่าไป จุดธูปก็มีประโยชน์เหมือนกัน เป็นการรวมใจเราเองให้ได้สมาธิ ประมาณว่า ‘เอาละนะ ฉันจะนึกถึงท่านรูปนี้ หรือคน ๆ นี้’ ในกรณีนี้แม้ไม่จุดธูปก็ไม่เป็นไร ก็คือไปหน้าหิ้งพระ ถ้าท่านเป็นพระนะ ไปหน้าหิ้งพระ แล้วก็ขอให้พระรัตนตรัยเป็นตัวแทน แล้วก็สื่อถึงท่าน ยิ่งถ้าท่านเป็นพระดี ดีเลิศ ๆ เลย ยิ่งง่าย! “ยิ่งเลิศ – ยิ่งง่าย” โยมอาจจะงง! ยิ่งเลิศทำไม่ยิ่งง่าย? ยิ่งเลิศ ถ้าไปล่วงเกินท่านแล้วไม่ขอขมาเนี่ย.. ยิ่งแย่! แต่ถ้าเราคิดจะขอขมา มันยิ่งง่าย.. ทำไมถึงยิ่งง่าย? ถ้ายิ่งเป็นพระอรหันต์นะ ภาวะความเป็นพระอรหันต์เนี่ย จิตจะไม่มีขอบเขต จิตไม่มีขอบเขต หมายความว่า.. ขอขมาที่ไหนก็ได้ ขอขมาที่บ้านโยมก็ได้ ขอขมาที่หน้าหิ้งพระบ้านโยมได้เลย ..ขอให้ใจเราถึงเท่านั้นเอง! “ขอขมาด้วยใจจริง จากความสำนึกผิดจริง ๆ จากการที่เราได้ประมาทพลาดพลั้ง คิดไม่ดีกับท่าน” ..อย่างนี้ก็สามารถทำได้ ก็มีเหลือวิธีเดียวที่จะทำได้นี้แหละ ถ้าท่านมีชีวิตอยู่ ก็ต้องไปขอขมากับตัวท่านเลย ทีนี้ท่านมรณภาพแล้วก็ต้องใช้วิธีที่แนะมานี้ พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากตอบปัญหาธรรม รายการธรรมะสว่างใจ ออกอากาศวันที่ ๒๔ มีนาคม ๒๕๖๔ ลิงค์รายการ https://www.facebook.com/nimmalo/videos/1290812144648942 (นาทีที่ 1.32.55-1.35.01) Shortlink: May 10, 2021นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ #ทุนน้อยทำให้มาก ?? #ถาม : จริงหรือไม่ที่ว่า ผู้ที่นั่งสมาธิได้ผลเร็วนั้น จะต้องสะสมบารมีมาตั้งแต่ชาติก่อน? #ตอบ : ถ้าจะพูดเรื่องของการฝึกสมาธิเนี่ย ผู้ที่จะได้ผลเร็วก็มักจะมีความคุ้นเคย คือเคยทำมาก่อน ถ้าไม่เคยทำมา แล้วเราเพิ่งมาเริ่มต้นชาตินี้ชาติแรกเนี่ยนะ ก็ยากอยู่ เพราะบางทีจิตมันคุ้นเคยที่จะฟุ้งซ่าน จะบอกให้ทำฌานหรือจะบอกให้ทำสมาธิ..มันไม่คุ้น มาเริ่มต้นใหม่เลย จิตมันมีอนุสัย มีความคุ้นชินที่จะไปมีราคะ โทสะ โมหะอย่างนี้นะ นิวรณ์ต่างๆ ก็ไม่เคยเห็น หรือว่าไม่เคยฝึกในการละนิวรณ์ บางทียังไม่เห็นว่านิวรณ์เป็นอย่างไร? สภาวะที่เป็นรูปธรรม นามธรรม.. ให้มาเจริญสติดู กาย เวทนา จิต ธรรม มันยังไม่คุ้นเลย ยังไม่คุ้น จิตยังไม่คุ้น จะบอกให้รู้สึกตัว ก็ต้องเรียนอยู่นานเหมือนกัน บางทีไม่คุ้น มันไม่ใช่ว่า “มาแบบใสๆ” นะ บางคนเนี่ยถ้ามาแบบใสๆ ก็คือว่า แม้จะไม่ได้ฝึกสมาธิมา แต่เป็นคนดีมา อย่างนี้โอเค (ok) พอได้ เป็นคนดี รักษาศีลมาก่อน ให้ทานมาก่อน อย่างนี้นะ ในสังสารวัฏวนเวียนอยู่ในสุขคติ เวลาจะมาฝึก ก็จะง่ายหน่อย แต่กระนั้นก็ยังเป็นเรื่องยาก เพราะว่าจิตมันมักจะอยู่ในเรื่องของกามาวจร (กามาวจร หมายถึงว่าเที่ยวไปในกาม) เพราะฉะนั้นมันคุ้นชินในการที่จะไหลเพลินไปในเรื่องของกาม ซึ่งกามก็เป็นศัตรูของสมาธิ ฉะนั้นถ้าไม่เคยฝึกมาก่อน มาเริ่มฝึกครั้งแรกในชาตินี้ แน่นอนก็ยากสักหน่อย อย่างที่ว่าแหละ เพราะว่าเอาจริงๆ แล้วเนี่ย คนส่วนใหญ่มันไม่ได้มาแบบผ้าขาว ไม่ได้มาแบบใสๆ แต่มันขมุกขมัวมา มันไม่ได้มีแต่บุญกุศลมา แล้วก็มาแบบมีจิตใสๆ… “ท่านอาจารย์ครับ ผมขอฝึกสมาธิ” แล้วมาแบบจิตใสกิ๊งมาเลยเนี่ยนะ โอ้โห! หายากๆ ส่วนใหญ่เราเนี่ย พลาดมาแล้วทั้งนั้น เราพลาดไปตามกิเลส ไปผิดศีลบ้าง ทำผิดบ้าง พูดผิดบ้าง อะไรอย่างนี้นะ มันอาจจะไม่ใช่ชาตินี้ อาจจะเป็นชาติก่อน บางทีก็เผลอไปกินเหล้าในชาติก่อน มันส่งผลมาถึงชาติปัจจุบัน ทำให้มีโมหะมาก เหล้าเนี่ยนะ สุรา เมรัย สิ่งเสพติดทั้งหลายเนี่ย ระวังนะ! มันทำให้มึนเมาเนี่ยนะ มันไม่ได้เมาเฉพาะที่ไอ้หัวกะโหลก หรือในสมองเท่านั้นเอง มันเมาเข้าจิตไปเลย!! จิตนี้มันเสพความเมาไปด้วยนะ ตายจากชาตินี้ไปเนี่ย มันเก็บสะสมโมหะไป เก็บสะสมโมหะไป ชาติหน้าเกิดมาเนี่ย สมมติว่าชาตินี้ เป็นชาติหน้า ของชาติที่แล้ว ชาตินี้มาเนี่ย ครูบาอาจารย์เห็น.. ‘อื้อหือ ทำไมมันมืดอย่างนี้?’ คือมันเป็นวิบากมาจากชาติก่อน ที่ไปทำความมึนเมาให้กับตัวเอง มันก็ยิ่งยากไปใหญ่เลย นึกออกไหม? แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะฝึกไม่ได้ ถามมาอย่างนี้นะ ไม่ใช่ว่าไม่เคยสะสมบารมีมาเลย แล้วจะทำยาก แล้วก็เลยท้อถอย.. ก็ไม่ควรท้อถอยด้วย ควรจะรู้สึกว่า.. ‘ถ้าเราเนี่ยอาจจะเป็นคนที่ไม่เคยสะสมมา เพราะฉะนั้นชาตินี้ต้องทำให้เยอะ’ เหมือนกับคนมีทุนน้อย ต้องสะสมให้มาก ถูกไหม? ไม่ใช่มีทุนน้อยก็เลยไม่ทำเลย ก็ยิ่งน้อยไปใหญ่เลย นึกออกไหม? ควรรู้สึกว่า ‘เรามีบุญน้อย มีบารมีน้อย ฉะนั้นชาตินี้ต้องทำให้มาก’ ไม่ใช่ว่ามีบุญน้อย แล้วเลยไม่ทำ เลยไม่ประสบความสำเร็จสักที แล้วก็ไม่พ้นทุกข์สักที เพราะฉะนั้น ถ้าคิดว่า ‘ไม่เคยสะสมมา’ ควรเร่งสะสม และควรรีบสะสม และควรเร่งด้วยความไม่ประมาท ไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ คนมีของเก่ามาก แต่ประมาท ก็อาจจะไม่ได้ประสบความสำเร็จในชาตินี้ คนมีของเก่าน้อยแต่ไม่ประมาท.. หรือคนมีบารมีน้อยแต่ไม่ประมาท ก็สามารถที่จะทำให้สำเร็จได้ เพราะฉะนั้นขึ้นอยู่กับว่า พอถึงขณะนี้ เวลานี้ เราประมาท หรือไม่ประมาท? เราปล่อยเวลาให่ผ่านไปโดยมีประโยชน์ หรือปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยสะสมกิเลส เวลาผ่านไป มันก็ไม่ได้ผ่านไปเปล่านะ ผ่านไปโดยมีบุญ เราก็สะสมบุญ ผ่านไปโดยมีกุศล เราก็สะสมกุศล ผ่านไปโดยมีกิเลส เราสะสมกิเลส ผ่านไปโดยมีบาป สะสมบาป ผ่านไปโดยมีอกุศล สะสมอกุศล จิตเนี่ยนะมันไม่ได้ผ่านเกิด-ดับขึ้นมาโดยที่ไม่มีอะไรสะสมเข้าไปเลย มันก็จะเลือกสะสม เอาง่ายๆ ตอนนี้รู้สึกตัวไหม? ถ้าตอนนี้ผ่านไปโดยไม่รู้สึกตัว เรากำลังมีวิถีจิตหนึ่งเกิดขึ้นมา แล้วก็มีโมหะปนอยู่ด้วย จิตก็ดับไปพร้อมกับโมหะ แล้วก็สะสมโมหะไปแล้วหนึ่งขณะด้วย ..อ้าว! ผ่านมาแล้วตอนนี้จากที่ถามเมื่อกี้นี้ ตอนนี้อีก ๑ นาที จากคำถามเมื่อกี้นี้ ถึงคำถามตรงนี้ “ตอนนี้รู้สึกอย่างไร?” “ตอนนี้มีโมหะอยู่หรือเปล่า?” นึกออกไหม? เวลาผ่านไปแต่ละวินาที ๆ จิตเราเกิดขึ้นมา.. มีกิเลสไหม? มีสติไหม? มีสมาธิไหม? มีปัญญาไหม? มีความเพียรไหม? หรือปล่อยล่องลอย มีโมหะ เหมือนไม่มีกิเลสอะไรนะ แต่อย่างน้อยๆ ถ้าไม่รู้สึกตัวนะ มันคือมีโมหะ ดูความน่ากลัวของสังสารวัฏ มันเป็นอย่างนี้นะ.. เราดูเหมือนว่าไม่ได้มีความชั่วอะไร แต่ก็ไม่มีความดีอะไร ! นึกออกไหม? มันก็ลำบากเหมือนกันะ ถามว่า “ไม่ได้ชั่วอะไร แต่ก็มีกุศลอะไรบ้างไหม?” .. “ไม่มี” ในลักษณะถ้าจี้ไปเลยตรงๆ เนี่ย “ไม่มี”.. ลำบากแล้ว! ก็ต้องดูว่าเวลาผ่านไปเนี่ย.. มีความรู้สึกตัวบ้างไหม? มีสติบ้างไหม? มีสมาธิบ้างไหม? มีกรุณาบ้างไหม? มีเมตตาบ้างไหม? มีกุศลเกิดขึ้นในใจบ้างไหม? ถ้าไม่มีเลย นั่งมองหน้าต่าง ใจลอยไปเรื่อยๆ อันนี้”โมหะ”นะ..โมหะ! ฉะนั้นไม่ว่าอดีตเราจะเคยสะสมบารมีบ้างหรือไม่ก็ตามนะ เรารู้ไม่ได้ ชาตินี้เจอคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว ใช้ชาตินี้ให้เป็นประโยชน์ที่สุด ไม่ต้องไปคำนึงถึงว่า.. “ชาติก่อนเราสะสมมาบ้างหรือเปล่า?” ..มันรู้ไม่ได้ แล้วถ้ามัวแต่คิดก็เสียเวลาเปล่า กลายเป็นฟุ้งซ่าน เพราะฉะนั้นความจริงคำตอบนี้ – คำถามนี้นะ คือ “ไม่ต้องไปรู้มันก็ได้” ใช้ชีวิตตั้งแต่เดี๋ยวนี้เลย ตั้งแต่รู้คำสอนของพระพุทธเจ้าแล้วเนี่ย ใช้ชีวิตให้อยู่กับความไม่ประมาทให้มากที่สุด ตามที่พระพุทธเจ้าทรงเตือนเอาไว้ ก่อนที่พระองค์จะปรินิพพานนะ “สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา เธอทั้งหลายจงทำความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม” เสื่อมไปเป็นธรรมดาเนี่ย มันไม่รอให้แก่ แล้วตายนะ มันอาจจะตายตั้งแต่เรารู้สึกว่ายังไม่แก่ก็ได้ มีเหตุให้ตายตั้งเยอะแยะ มันไม่ใช่ว่าต้องมีแก่ตายอย่างเดียว เพราะฉะนั้นอย่าประมาทในชีวิตนะ ใช้ชีวิตที่เกิดมาพบพุทธศาสนาแล้วเนี่ย ใช้ให้เป็นประโยชน์ อย่าไปคำนึงเพียงว่า ‘ชาติก่อนเราสร้างบารมีมากหรือน้อยหนอ?’ มัวแต่คิดอย่างนี้แล้วไม่รู้สึกตัวเลย คือเรากำลังขาดสติ พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากตอบปัญหาธรรม รายการธรรมะสว่างใจ ออกอากาศวันที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๖๔ ลิงค์รายการ https://www.youtube.com/watch?v=S5au3v0vMYI (นาทีที่ 1.37.33-1.46.50) Shortlink: May 8, 2021นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
วันอังคารที่ ๔ พฤษภาคม ๒๕๖๔ วันพระ แรม ๘ ค่ำ เดือนหก(๖) ??? พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ #พร้อมที่จะอยู่คนเดียว โควิด (COVID) หรือโรคระบาดในคราวนี้ จะเป็นตัวที่จะทำให้.. ถ้าเราใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ จะทำให้เราได้มีวินัยในตัวเองให้มากขึ้น บางคนได้อยู่คนเดียว อยู่คนเดียวก็กลายเป็นว่าได้ฝึกตัวเอง มีเวลาในการอยู่คนเดียว ก็คือได้วิเวก มีกายวิเวก เป็นต้น ถ้าคนเคยภาวนามา หรือคนที่จิตใจใฝ่การภาวนาอยู่แล้ว การได้อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นแปลก! ก็เป็นโอกาสที่เราจะได้วิเวก และได้ภาวนา แต่ถ้าคนไม่เคยฝึกเลย ยิ่งถ้าป่วยไปอยู่คนเดียว จะรู้สึกร้อนรน กระวนกระวาย ใฝ่หาคนที่จะมาคุยด้วย หรือคนที่จะเข้ามาอยู่ใกล้ๆ นี่เป็นข้อแตกต่าง “ระหว่างคนที่เคยฝึก” กับ “คนที่ไม่เคยฝึก” ก็ทำใจง่าย ทำใจยากต่างกัน เพราะฉะนั้นในช่วงเวลานี้นะ ตีเสียว่า..ถ้าเราจะต้องติดโรค เราก็พร้อมที่จะอยู่คนเดียว หรือถ้าเป็นผู้เสี่ยง เราก็พร้อมที่จะกันตัวเองออกมา รับผิดชอบร่วมกัน ไม่เอาแต่ใจ ไม่บ่นด่า โรคมันก็ร้ายอยู่แล้ว อย่าทำใจให้ร้ายไปกว่าเขา อย่าปากร้ายใส่คนอื่น อย่าโพสต์ (post) อะไรร้ายๆ สร้างมลพิษทางไซเบอร์ (cyber) อย่างนี้นะ เรียกว่า..เวลาคนอ่านความคิดเห็นของเรา ให้เขาอ่านแล้วเขามีความชุ่มชื่นใจ เวลาเขาฟังเสียงจากเรา ให้เขาฟังแล้วมีความชุ่มชื่นใจ เวลานี้เป็นเวลาที่เราต้องช่วยกันส่งกระแสดีๆ ออกไปในวงกว้างนะ ส่งกระแสแห่งความเอื้ออาทรกัน ให้กำลังใจกัน มีความหวานชื่น เหมือนกับว่า ดินตอนนี้กำลังแตก กำลังแห้ง เราก็ควรที่จะรดน้ำลงไปให้ความชุ่มชื้นกับดิน ไม่ใช่ไปใส่ไฟเผา ไปเอาขวานจามลงไป เอาจอบขุดไปอีก อะไรอย่างนี้นะ มันก็ทำให้ยิ่งอยู่กันยาก และอยู่เป็นทุกข์มากขึ้น อะไรดีๆ ที่เราทำได้..ก็ทำ อะไรที่พูดดีๆ ได้..ก็พูด อะไรที่คิดดีๆ ได้.. คิด ถ้าทำอะไรไม่ได้เลย คิดดีไม่เป็น ทำดีไม่เป็น พูดดีไม่เป็น ให้อยู่นิ่งๆ อยู่เฉยๆ นะ อย่าไปแสดงออกอะไรกับคนอื่นเขามาก แค่นี้ก็ช่วยได้เยอะแล้วนะ ส่วนใครที่ถ้าจะพูดอะไรออกมาสู่สังคม หรือจะทำอะไรออกมาสู่สังคม ให้เลือก-ให้ทำ-ให้ดี ถ้าทำดีได้ ก็ขออนุโมทนา พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจาก รายการธรรมะสว่างใจ เมื่อวันที่ ๒๘ เมษายน ๒๕๖๔ ลิงค์แสดงธรรม https://www.youtube.com/watch?v=Z-RLdFXAPbU (นาทีที่ 2.00.37 – 2.0318) Shortlink: May 4, 2021ฝากคิดadmin อ่านต่อ
แก้ไขปฏิทินธรรมเพิ่มเติมแก้ไขเพิ่มเติม #ปฏิทินธรรม #เดือนพฤษภาคม ๒๕๖๔ กำหนดการแสดงพระธรรมเทศนา พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล (สวนธรรมประสานสุข อ.ศรีราชา จ.ชลบุรี) LIVE #สดจากสวนธรรมประสานสุข ?อังคารที่ ๔ พฤษภาคม ๒๕๖๔ เวลา ๑๓.๓๐ – ๑๕.๐๐ น. เป็นคอร์สสำหรับคนจีน ที่เมือง Xuzhou ประเทศจีน รับชมภาคภาษาไทย ได้ที่ YouTube : Nimmalo channel Facebook : Nimmalo.com รับชมภาคภาษาจีน ได้ที่ Facebook : LPPramoteChineseFoundation LIVE สดรายการ #ธรรมะสว่างใจ ?เสาร์ที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๖๔ (เพิ่ม) ?พุธที่ ๕ พฤษภาคม ๒๕๖๔ ?ศุกร์ที่ ๗ พฤษภาคม ๒๕๖๔ (เพิ่ม) ?พุธที่ ๑๒ พฤษภาคม ๒๕๖๔ ?พุธที่ ๑๙ พฤษภาคม ๒๕๖๔ ?พุธที่ ๒๖ พฤษภาคม ๒๕๖๔ เวลาออกอากาศ ๑๖.๐๐ – ๑๘.๐๐ น. ฝากคำถามรายการธรรมะสว่างใจได้ที่ สถานีโทรทัศน์วัดสังฆทาน : โทร. 02-496-1163 และ 02-496-1164 หรือที่ YouTube : Nimmalo channel Facebook : Nimmalo.com Facebook : วัดสังฆทาน หลวงพ่อสนอง กตปุญโญ Shortlink: April 30, 2021ปฏิทินธรรมadmin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ #มันคนละเรื่องกัน ?? #ถาม : ในพระไตรปิฎกที่มีพระฆ่าตัวตายจำนวนมาก พระพุทธเจ้าก็ไม่ได้บอกว่าเป็นบาป พระที่ฆ่าตัวตายแบบนี้ กับพระที่ถวายหัว เป็นกรรมทำแบบเดียวกันหรือเปล่า? #ตอบ : พระพุทธเจ้าตำหนินะ ทรงตำหนิว่า “ภิกษุทั้งหลาย การกระทำของภิกษุเหล่านั้น ไม่สมควร ไม่คล้อยตาม ไม่เหมาะสม ไม่ใช่กิจของสมณะ ใช่ไม่ได้ ไม่ควรทำ ไฉนภิกษุเหล่านั้น จึงฆ่าตัวตาย เองบ้าง ใช้กันและให้ฆ่าบ้าง บางกลุ่มพากันเข้าไปหาตาเถนมิคลัณฑิกะ บอกว่า ‘ขอโอกาสหน่อยเถิด ท่านช่วยฆ่าพวกอาตมาทีเถิด บาตรและจีวรนี้จักเป็นของท่าน’ บ้างเล่า ภิกษุทั้งหลาย การกระทำอย่างนี้ มิได้ทำคนที่ยังไม่เลื่อมใสให้เลื่อมใส ฯลฯ” (ศึกษาเพิ่มเติมได้ที่ พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ ปาราชิกสิกขาบทที่ ๓ ว่าด้วยการพรากกายมนุษย์ เรื่องหมู่ภิกษุผู้เจริญอสุภกัมมัฏฐานกับตาเถนมิคลัณฑิกะ) เจตนาก็ไม่เหมือนกัน พระในต้นบัญญัติของพระวินัย ที่ท่านฆ่าตัวตายเพราะอึดอัด เบื่อหน่ายในชีวิต รังเกียจร่างกายตนเอง เพราะพิจารณาอสุภกัมมัฏฐาน แล้วเกิดความหน่ายอยากจะพ้นไปจากร่างกายอันไม่น่าดู อันน่ารังเกียจ อันน่าขยะแขยง อยากจะพ้นไป คล้ายๆ อยากได้กายที่เป็นทิพย์อะไรประมาณนี้ รังเกียจกายอันเน่าเปื่อนอยู่เป็นนิจ • ความรู้สึกไม่เหมือนกัน • จุดตั้งต้น หรือเหตุที่ทำให้คิดฆ่าตัวตายไม่เหมือนกัน ของท่านที่เป็นข่าวนี้ คือตั้งใจจะไปเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า แล้วจะเอาศีรษะเป็นเครื่องบูชา แต่เป็นวิธีบูชาที่ผิด การบูชา มี ๒ วิธี 1. อามิสบูชา บูชาด้วยสิ่งของ 2. ปฏิบัติบูชา บูชาด้วยการปฏิบัติ มันคนละเรื่องกัน เหตุการณ์คือเหมือนฆ่าตายด้วยกัน แต่ต้นเหตุไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้น เป็นกรรมแบบเดียวกันไหม? …ไม่ใช่นะ คนละอย่างกัน เจตนามันไม่เหมือนกัน “ตัวเจตนาเป็นตัวกรรม” เจตนาไม่เหมือนกัน แล้วก็ที่พูดมาทั้งหมดนี้ไม่ได้ตำหนิท่านอาจารย์โดยส่วนเดียว…เออ ท่านสึกแล้วนะ คืออย่างน้อยๆ ท่านในข่าวนี้ ก็มีข้อดี คือว่าท่านสึกก่อน การสึกก่อน ก็คือยังเคารพในพระวินัย (ภิกษุพยายามฆ่าตัวเองตาย ต้องอาบัติทุกกฏ) แล้วก็จากข่าวก็คือ ท่านก็เตรียมตัว พยายามไม่ให้ใครเดือดร้อน เออ! พูดไปเดี๋ยวเข้าใจผิดว่าเหมือนจะส่งเสริม จริงๆ แล้วคือว่า เราก็อย่าไปพูดตำหนิท่านแรงนัก เอาเป็นว่าวิธีนี้อย่าไปทำ อย่าส่งเสริมก็แล้วกัน (เป็นมิจฉาทิฏฐิ) ส่วนเจ้าตัวเอง อีกหน่อยพอท่านบำเพ็ญบารมีมากๆ เข้า เวลาท่านย้อนมาถึงชาตินี้ ท่านก็จะเข้าใจเอง พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากตอบปัญหาธรรม รายการธรรมะสว่างใจ ออกอากาศวันที่ ๒๑ เมษายน ๒๕๖๔ ลิงค์รายการ https://www.youtube.com/watch?v=mj39QxOKnJQ (นาทีที่ 1.40.35-1.43.03) Shortlink: April 26, 2021นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ #การฆ่าตัวตายเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ ?? #ถาม : การตั้งตนเป็นเจ้าลัทธิ โดยเอาคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาเป็นตัวตั้ง แบบนี้ผิดในโทษฐานทำสงฆ์ให้แตกกันหรือเปล่าครับ? #ตอบ : หมายถึงกรณีไหน? กรณีที่เป็นข่าวนี้หรือเปล่า? (เข้าใจว่าผู้ถามน่าจะหมายถึงผู้เขียน”อนาคตวงศ์”) ก็คงไม่ต้องไปปรับถึงขนาดทำสังฆเภทหรอกนะ อันนี้ความเข้าใจของส่วนตัวนะ.. ผู้เขียนก็คงตั้งใจจะปลูกศรัทธา ไม่ได้ตั้งใจว่าจะแบ่งแยกสงฆ์ให้เป็น ๒ ฝ่าย ทีนี้ถ้าคนรุ่นหลังมาแบ่งแยก ก็เป็นเรื่องของคนรุ่นหลังแล้ว ผู้เขียนไม่เกี่ยว แล้วถ้าสงฆ์จะแบ่งแยกกัน ไม่ลงอุโบสถร่วมกัน ด้วยเหตุเพียงความเชื่อเรื่องนี้ไม่ตรงกัน ก็คงจะไม่ใช่ เรื่องนี้ไม่น่าจะเป็นเหตุให้มาเกิดความแตกแยกในระดับสังฆเภทได้ คงไม่ถึงขนาดนั้น วิธีแก้มันเป็นแค่ปรับความเข้าใจกัน ว่าเรื่องนี้ไม่ควรสนับสนุน ไม่ควรส่งเสริม เป็นความเข้าใจผิด ส่วนใครจะเชื่อว่า ‘มันมีเรื่องอยู่ในคัมภีร์ มันน่าเชื่อถือ’ ก็ต้องกลับไปอ่าน “กาลามสูตร” พระพุทธเจ้าตรัสว่า แม้แต่ในคัมภีร์ก็อย่าเพิ่งปลงใจเชื่อ (กาลามสูตร คือสูตรหนึ่งในคัมภีร์ติกนิบาต อังคุตตรนิกาย พระพุทธเจ้าตรัสสอนชนชาวกาลามะแห่งเกสปุตตนิคมในแคว้นโกศล ไม่ให้เชื่องมงายไร้เหตุผลตามหลัก ๑๐ ข้อ คือ 1. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการฟังตามกันมา 2. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการถือสืบๆ กันมา 3. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการเล่าลือ 4. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการอ้างตำราหรือคัมภีร์ 5. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะตรรก 6. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะการอนุมาน 7. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการคิดตรองตามแนวเหตุผล 8. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะเข้าได้กับทฤษฎีของตนที่พินิจไว้แล้ว 9. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะมองเห็นรูปลักษณะน่าจะเป็นไปได้ 10. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะนับถือว่า ท่านสมณะนี้เป็นครูของเรา ต่อเมื่อใด พิจารณาเห็นด้วยปัญญาว่า ธรรมเหล่านั้น เป็นอกุศล เป็นกุศล มีโทษ ไม่มีโทษ เป็นต้นแล้ว จึงควรละ หรือถือปฏิบัติตามนั้น) “อย่าเพิ่งปลงใจเชื่อ” ให้ดูจิตของตัวเอง เวลาจิตคิดถึงเรื่องความตาย จิตมันเป็นอย่างไร? มีตัวอย่างนะ มีตัวอย่างเผอิญไปค้นหามา เป็นเรื่องของ “พระฆ่าตัวตาย” น่าสนใจ ขอนำเอามาเล่ากันฟัง อยู่ในนี้ คือ พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ธรรมบท เรื่องที่น่าสนใจคือเรื่องของ “พระสัปปทาสะ” (สัปปะ คืองู, ทาสะ คือทาส) ทาสที่เป็นงู เรื่องราวเป็นอย่างไร? น่าสนใจ ลองฟังดูนะ จะลองเล่าเป็นแบบคร่าวๆ มีกุลบุตรในกรุงสาวัตถี ฟังพระธรรม แล้วก็ขออุปสมบท วันหนึ่ง ภิกษุทั้งหลายสรงน้ำแต่เช้าตรู่ ท่านเหล่านั้นก็เห็นงูที่โรงไฟ พระที่ไปที่โรงไฟก็เลยจับงูใส่หม้อ เพื่อจะไปปล่อยข้างนอก ก็เป็นเรื่องปรกติ คืองูเป็นสัตว์อันตราย ก็จะเอางูไปปล่อยในที่อื่นที่มันควรจะอยู่ พระสัปปทาสะรูปนี้ก็มาถามว่า “มีอะไร?” (พระทั้งหลาย) “งู” (พระสัปปทาสะ) “จะทำอะไรกับงูนี้” (พระทั้งหลาย) “จะทิ้งมัน” ท่านที่ชื่อว่าสัปปาทาสะ ชื่อจริงชื่ออะไรไม่รู้นะ แต่ว่าภายหลังมาเรียกกันว่า “สัปปทาสะ” ท่านบำเพ็ญภาวนามาจนรู้สึกหน่ายในสังขาร ก็เลยคิดว่า ‘เอาล่ะ! เดี่ยวเราจะเอางูเนี่ยมากัดเราให้ตาย เพื่อจะทิ้งกายนี้’ ก็เลยบอกกับพระที่เอาหม้อที่มีงูอยู่ข้างในว่า “เอามา เดี๋ยวผมจะเอาไปทิ้งเอง” เสร็จแล้วก็รับหม้อที่มีงูอยู่ข้างในเอามา เดินไปพอลับตาพระอื่นแล้ว ก็เอามือล้วงไปในหม้อ กะจะให้งูกัดตนเองให้ตาย ปรากฏว่างูไม่ยอมกัด งูไม่กัดก็จับปากงูให้อ้า แล้วเอานิ้วสอดเข้าไปในปากงู งูก็ไม่ยอมกัด ก็เลยคิดว่า ‘สงสัยงูนี้ไม่ใช่งูพิษ’ ก็ทิ้งงูนั้นไป ทิ้งให้มันไปในที่ๆ มันควรไป ภิกษุทั้งหลายถามว่า “ทิ้งแล้วหรือ? ทิ้งงูแล้วหรือ?” พระสัปปทาสะ) “ครับทิ้งแล้ว แต่ว่างูนั้นไม่ใช่งูพิษหรอก ไม่เป็นอันตราย” พระทั้งหลายบอกว่า “งูพิษแน่ๆ ผมดูออก มันแผ่แม่เบี้ยด้วย” (หมายความว่าน่าจะเป็นงูเห่า หรือไม่ก็งูจงอาจ) (พระทั้งหลาย) “มันขู่ฟู่ฟู่ด้วย กว่าจะจับได้จับยากมาก มันก็ขู่สู้” ภิกษุสัปปทาสะก็บอกว่า “ผมให้มันกัดนะ มันไม่ยอมกัด เอานิ้วสอดในปากมันแล้ว มันยังไม่กัดเลย” พระทั้งหลายก็ฟังแล้วก็เลยอุทาน ‘เอ๊ะ! แปลกดี’ ต่อมา อีกวันหนึ่งภายหลัง พระสัปปทาสะก็ยังรู้สึกเบื่อหน่ายในร่างกาย ยังหาทางที่จะละร่างกายนี้ไม่ได้ วันหนึ่งมีช่างกัลบก.. รู้จักช่างกัลบกไหม? ก็คือช่างตัดผม เขาจะมีอุปกรณ์มาปลงผมให้พระ ก็มีอุปกรณ์ของช่างตัดผมมาด้วย สมัยก่อนไม่มีปัตตาเลี่ยน อุปกรณ์ก็จะเป็นมีด กัลบกก็เอามีดมาหลายเล่ม เป็นมีดโกน คงจะมีกล่องเครื่องมือของเขานะ แล้วก็วางเอาไว้ ปรากฏว่าพระสัปปทาสะเห็นเข้าก็วางแผน… ‘อ่า..! ได้แล้ว.. ได้อุปกรณ์แล้ว เราจะตัดคอด้วยมีดโกนนี้ เพราะเราเบื่อหน่ายสังขารเหลือเกิน’ ได้มีดโกนแล้วก็ไปยืนพาดคอไว้ที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง ยืนนะ ยืนพาดคอไว้ที่ต้นไม้ คือคล้ายๆ ว่าพิงไว้หน่อยหนึ่งไม่ให้ล้ม แล้วก็จ่อคมมีดที่ก้านคอ พอจ่อคมมีดที่ก้านคอนะ ใจก็นึกทวน.. ใคร่ครวญถึงศีลของตนตั้งแต่อุปสมบทมา เห็นว่า ‘ศีลรักษาไว้ดีมาก ไม่มีมลทินเลย เหมือนดวงจันทร์วันเพ็ญที่ไม่มีเมฆหมอกบัง เหมือนแก้วมณีที่ขัดไว้ดีแล้ว’ ตรวจดูศีลนั้นแล้ว ก็เกิดปีติแผ่ซ่านไปทั่วสรีระ พอข่มปีติได้แล้ว ก็เจริญวิปัสสนา บรรลุพระอรหันต์ คือบรรลุพระอรหันต์ตอนที่เอามีดจ่อคอเนี่ยนะ บรรลุเป็นพระอรหันต์ในขณะนั้น พร้อมด้วยปฏิสัมภิทาทั้งหลาย ก็เลยเอามีดมาคืนช่างตัดผม ภิกษุทั้งหลายเห็นแล้วก็ “อ้าว! ไปไหนมา” พระสัปปทาสะก็บอก “ผมเอามีดไปเนี่ย จะตัดก้านคอตัวเองให้ตาย” พระก็เลยถามว่า “อ้าว! แล้วทำไมไม่ตายล่ะ?” ก็บอกว่า “บัดนี้ ผมเป็นผู้ไม่ควรนำศัสตรามา ด้วยว่าผมคิดว่า ‘จักตัดก้านคอตนด้วยมีดโกนนี้’ เพราะตัดกิเลสเสียสิ้นแล้ว ด้วยมีดโกน คือญาณ” นี่นะ เอามีดไปก็จริง ไม่ใช่เอาไปตัดคอตัวเองด้วยมีดโกนนั้น แต่กลับตัดกิเลสด้วยญาณ ญาณอะไร? ก็วิปัสสนาญาณนั่นเอง พระทั้งหลายฟังแล้วก็ ‘โอ้! ไปพูดอย่างนี้ก็คือพยากรณ์ตนเองว่าเป็นพระอรหันต์” ก็เลยพาไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าก็ตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย ธรรมดาพระขีณาสพย่อมไม่ปลงตนจากชีวิตด้วยมือตนเอง” เรียกว่าถ้าเป็นพระอรหันต์แล้วเนี่ย จะไม่ฆ่าตัวตาย แต่ภิกษุทั้งหลายก็สงสัยว่า ‘อ้าว! องค์นี้เพิ่งพยายามจะฆ่าตัวตาย’ ก็เลยบอกว่า “พระเจ้าข้า พระองค์ตรัสภิกษุนี้ว่า ‘เป็นพระขีณาสพ’ แต่ก็ภิกษุนี้ ผู้สมบูรณ์ด้วยอุปนิสัยแห่งพระอรหันต์ขนาดนี้ ทำไมจึงเบื่อหน่าย? และอะไรเป็นเหตุ เป็นอุปนิสัยแห่งพระอรหันต์ของภิกษุนี้? และเหตุไร งูนั้นจึงไม่กัดภิกษุนี้?” พระพุทธเจ้าตรัสว่า “งูนี้ได้เคยเป็นทาสของภิกษุนี้ในอัตภาพที่ ๓ นับจากนี้” หมายถึงว่า งูนี้เคยเป็นทาสของภิกษุนี้เมื่อ ๓ ชาติที่แล้ว มันระลึกได้ มันเลยไม่กัดเจ้านายของตน จึงกลายเป็นชื่อของพระรูปนี้ไปเลยว่า “สัปปทาสะ” ทาสะ แปลว่าทาส, สัปปะ ก็คืองู “มีทาสเป็นงู” ภิกษุนี้ก็เลยอาศัยว่าพระพุทธเจ้าระลึกชาติของท่านให้ฟัง ท่านจึงได้ชื่อตามคำที่พระพุทธเจ้าทรงเรียกนั่นเอง ได้ชื่อว่า “สัปปทาสะ” ชื่อเดิมชื่ออะไรก็ไม่ทราบนะ ภิกษุเหล่านั้นฟังเนื้อความนี้จากสำนักพระพุทธเจ้า จึงทูลถามอีกว่า “ได้ยินว่า ภิกษุนี้ยืนจดคมมีดโกนที่ก้านคออยู่ แล้วบรรลุพระอรหัต พระอรหัตมรรคเกิดขึ้นได้โดยขณะเพียงเท่านั้น หรือพระเจ้าข้า?” พระพุทธเจ้าตรัสว่า “อย่างนั้น ภิกษุทั้งหลาย เมื่อภิกษุผู้ปรารภความเพียร ยกเท้าขึ้นวางบนพื้น เมื่อเท้ายังไม่ทันถึงพื้นเลย พระอรหัตมรรคก็ได้เกิดขึ้น แท้จริง ความเป็นอยู่แม้เพียงชั่วขณะของท่านผู้ปรารภความเพียร ประเสริฐกว่าความเป็นอยู่ ๑๐๐ ปี ของบุคคลผู้เกียจคร้าน” (ศึกษาเพิ่มเติมได้ที่ อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท สหัสสวรรคที่ ๘ เรื่องพระสัปปทาสเถระ) นี่ก็เป็นตัวอย่างอันหนึ่ง เป็นเหตุการณ์เรื่องราวที่พระอรรถกถาจารย์บันทึกเอาไว้ ต้องบอกไว้ด้วยว่าเป็น “คัมภีร์ระดับอรรถกถาจารย์” ก็น่าสนใจอยู่ ให้เห็นว่าการฆ่าตัวตาย จะเป็นเรื่องของผู้ที่ยังไม่สมบูรณ์ด้วยทิฏฐิ ถ้าเป็นปุถุชนยังคิดอย่างนี้ได้ ประมาณว่าคิดผิด คิดแบบที่ยังไม่เป็นสัมมาทิฏฐิ แต่ถ้าบรรลุธรรมแล้ว บรรลุมรรคผลแล้ว อย่างน้อยๆ ถ้าเป็นพระโสดาบันแล้ว จะไม่ฆ่าตัวตาย เพราะอย่างน้อยๆ ต้องเข้าใจว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ “การฆ่าตัวตายเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ” พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากตอบปัญหาธรรม รายการธรรมะสว่างใจ ออกอากาศวันที่ ๒๑ เมษายน ๒๕๖๔ ลิงค์รายการ https://www.youtube.com/watch?v=mj39QxOKnJQ (นาทีที่ 1.30.50-1.40.27) Shortlink: April 26, 2021นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ #บริจาคเสื้อผ้าใช้แล้ว ?? #ถาม: เคยอ่านพุทธภาษิตว่า “ผู้ให้สิ่งที่เลิศ ย่อมได้สิ่งที่เลิศอีก” แต่โยมมีเสื้อผ้ามือสองสภาพดีที่ไม่ใช้แล้ว อยากบริจาคให้คนยากจนที่เขาขาดแคลน อย่างนี้โยมให้ทานไปแสดงว่าโยมให้สิ่งที่ไม่ดีหรือเปล่า? #ตอบ: อันนี้อย่าคิดมาก เรามีของแม้จะเป็นมือสองแต่สภาพดี แล้วก็เป็นของที่เหมาะสมกับผู้รับ ให้แล้วผู้รับมีความดีใจ เราก็ให้ได้ ขอให้ของนั้นดูมีสภาพดีจริงๆ สภาพดีเอาไปใช้ได้ ขอให้ลองนึกถึงผู้รับก็แล้วกันว่า ‘ผู้รับ รับแล้วมีความดีใจ’ แม้ว่ามันจะเป็นของมือสองก็ไม่เป็นไร อันนี้อาตมาภาพมีประสบการณ์ตอนสมัยเด็กๆ ไปอยู่บ้านน้า มาเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ บ้านอาตมาเนี่ยอยู่บางปะกง มาเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ ก็อยู่อาศัยกับน้า น้าเนี่ยก็มีฐานะดี น้าแท้ๆ คือน้าผู้หญิง น้าเขยก็มีตำแหน่งสูงเป็นนายทหารอากาศ วันหนึ่งน้าผู้หญิงไปรื้อเอาเสื้อผ้าของน้าผู้ชาย เอาของที่ของน้าผู้ชายใช้แล้ว แต่ว่าพยายามเอาของที่คิดว่าน้าผู้ชายจะไม่เสียดายแล้ว ก็คงจะสภาพก็ดูดีแต่ว่าดีน้อยหน่อย น้าผู้ชายเห็นก็ถามว่า “ทำอะไร?” “จะเอาเสื้อของพี่ที่ไม่ใช้แล้ว ไปให้พี่ชาย” พี่ชายคนโตในขณะนั้นฐานะไม่ค่อยดี แล้วก็อยากจะให้พี่ชายได้ใช้เสื้อผ้าที่ดีๆ หน่อย น้าเขยบอกเลย “ไม่ได้!” ไอ้ไม่ได้เนี่ยนะ ฟังทีแรกอาตมาก็ตกใจเหมือนกันนะ ‘เอ๊ะ! น้าเขยจะหวงหรือเปล่า?’ ไอ้ที่ว่าไม่ได้คือ “ของมันดีน้อยไป” น้าเขยไปเลือกเองเลย เอาของดีๆ ทั้งนั้นเลย มือสองก็จริงคือใช้แล้ว แต่ว่าซักอย่างดีเก็บอย่างดี น้าเขยเลือกเองเลย เลือกเอาตัวหล่อๆ ตัวที่ดูดีๆ หล่อๆ “นี่เธอต้องเอาตัวนี้ๆ ๆ” เลือกให้เองเลย คือของที่น้าแท้ๆ ที่อาตมาไปอยู่ด้วย ของที่น้าผู้หญิงเลือก ยังดูไม่ค่อยดี ยังรู้สึกว่าการให้ในฐานะที่น้าผู้ชายมีเสื้อผ้าดีๆ นะ อยากจะให้ของดีๆ กว่านั้นอีก อย่างนี้แม้จะเป็นของใช้แล้ว ในความรู้สึกอาตมาก็ปลื้มใจกับการกระทำของน้าเขยคนนี้ ถือเป็นภาพประทับใจ อย่างโยมก็เหมือนกันถ้ามีเสื้อผ้าใช้แล้วก็จริง แต่ถ้าสภาพดีแล้วก็เอาไปบริจาค ผู้รับย่อมมีความชื่นชมยินดี คนที่เห็นพบกับเหตุการณ์นั้นก็น่าจะชื่นชมด้วย เราเองก็ดีใจ คนรับก็ดีใจ ทั้งสองฝ่ายดีใจ ใช้ได้ อย่าไปไม่ต้องถึงกับขนาดว่ามาเสียใจ ‘เอ้า! เราให้ของที่ไม่ดี’ จริง ๆ ของดี เป็นของดีอยู่แล้ว ก็ขออนุโมทนา พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากตอบปัญหาธรรม รายการธรรมะสว่างใจ ออกอากาศวันที่ ๗ เมษายน ๒๕๖๔ ลิงค์รายการ https://www.youtube.com/watch?v=NRbrj_RS6oc (นาทีที่ 2.05-6.23 ) Shortlink: April 25, 2021นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
วันจันทร์ที่ ๑๙ เมษายน ๒๕๖๔ วันพระ ขึ้น ๘ ค่ำ เดือนหก(๖) ??? พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ #คนดี คือคนที่ชั่วน้อย “คนดี คือคนที่ชั่วน้อย” เป็นนิยามที่ดีเหมือนกันนะ คือคนที่อยากเป็นคนดี ให้มองเห็นความชั่วของตัวเอง แล้วชั่วจะน้อยลง ถ้าชั่วอยู่แล้วไม่เห็นว่าชั่ว ก็ชั่วอยู่นั่นเองใช่ไหม? ถ้าชั่วแล้วรู้สึก เฮ้ย! เมื่อกี้เราชั่วไป.. เริ่มจะดีแล้ว เริ่มดีขึ้นมาตั้งแต่รู้ตัวแล้ว ถ้ารู้อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ชั่วจะน้อยลง อย่าไปตั้งเป้าว่า “นับแต่นี้ไป ขออย่าให้มีความชั่วเลย” ซึ่งเป็นไปไม่ได้…. เมื่อปุถุชนต้องการจะพัฒนาตนให้เป็นคนดี เป็นธรรมดาเลยที่เราจะเห็นความชั่วของตัวเอง เพราะทันทีที่คิดว่าจะเป็นคนดีนี้นะ! ถ้าจะตั้งเป้าไว้ว่า ‘คิดจะเป็นคนดีปุ๊บ! จงอย่าได้มีชั่วเลย’ อันนี้นะ..คิดผิด มันคิดเอาไม่ได้ สั่งไม่ได้ ปุถุชนคิดว่าจะเป็นคนดี..ปุ๊บ! “ต่อไปนี้ จะไม่โกรธ” ..เป็นไปได้ไหม? ตอนนี้มันยังไม่ใช่ พระอนาคามี! พระโสดาบัน ยังโกรธได้นะ พระสกิทาคามี ก็ยังโกรธได้ ฉะนั้น เราเป็นปุถุชนอยู่นี้นะ ย่อมมีโกรธเหมือนกัน แต่อย่าให้โกรธนั้นบานปลาย กลายเป็นเหตุ ให้เกิดการทำผิดศีลข้อต่างๆ วิธีที่จะให้อยู่กับความชั่วของตัวเองได้ คือ รู้ทันความชั่วของตัวเอง ไม่ได้ตั้งเป้าว่า “จงเป็นคนดีล้วนเดี๋ยวนี้!!” ไม่ใช่อย่างนั้นนะ! เพราะความจริงคือ มันมีดีบ้าง ไม่ดีบ้าง คนปกติ มันจะมีดีบ้าง ไม่ดีบ้าง คนชั่ว ก็คือ คนที่เวลามีความไม่ดีเกิดขึ้น ก็ให้ความไม่ดีนั้นเติบโตพอกพูน กลายเป็นครอบงำ.. ให้กิเลสนั้นครอบงำวิถีชีวิตต่อไป แต่ คนที่ดี คือ..ก็มีความชั่วนั่นแหละ มีกิเลสบ้าง แต่ไม่ยอมให้ความชั่วหรือกิเลสนั้น ครอบงำใจ ไม่ให้มันนำทางชีวิตต่อไป คือไม่เอาด้วย มีอยู่..แต่รู้ทันไม่เอาด้วย หรือมีอยู่..แต่ห้ามไว้ ไม่เอาด้วย คนดี มี ๒ แบบ :- ๑. มีความชั่วขึ้นมารู้ทัน ห้ามไว้..ไม่เอาด้วย! กับ ๒. มีความชั่วขึ้นมารู้ทัน รู้เฉย ๆ แล้วมันดับไปเลย! พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากธรรมบรรยาย เรื่อง “เหนือดี ๑” ณ ศาลาเรียนรู้กายใจ ๒ ธันวาคม ๒๕๕๙ ลิงค์วีดีโอ https://www.youtube.com/watch?v=7Ki3-T8XAzo&t=357s (ระหว่าง นาทีที่ 2:14-5:42) Shortlink: April 19, 2021ฝากคิดadmin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ #ใส่บาตรแนววัดป่า ?? #ถาม: ถ้าผู้ใส่บาตรมีเงิน ๑๐๐ ต้องการใส่บาตร ผู้ใส่บาตรมีจิตตั้งใจเหมือนกัน พระผู้รับทุกรูปก็มีศีลเสมอกัน นี่เป็นคำถามแบบสมมุตินะ เขาตั้งขึ้นมาว่า – ผู้ใส่บาตรมีเงิน ๑๐๐ บาท ต้องการใส่บาตร – ระหว่าง ๒ คน มีเงิน ๑๐๐ เท่ากัน – ใส่บาตรกับพระผู้มีศีลเท่าๆ กันด้วย เกิดเหตุการณ์นี้คือว่า ก. นำเงิน ๑๐๐ บาทใส่บาตรครบชุด มี ข้าว น้ำ อาหาร ขนมหวาน ดอกไม้ ธูป เทียน แต่ว่าได้ชุดเดียว ใส่บาตรได้รูปเดียว ข. แบ่งเงินออกใส่บาตรพระ ๕ รูป แต่ละรูปก็จะใส่ได้แค่อาหาร เพราะมีงบแค่รูปละ ๒๐ บาท ๒ แบบนะ การใส่บาตรแบบไหนจะได้บุญมากกว่ากัน? เป็นคำถามแบบสมมติ เป็นคำถามแบบยากที่จะเกิดขึ้นจริง ทุกคนที่ว่ามานี้ คือเขาพยายามจำกัดตัวแปรทั้งหมดเลย มีตัวแปรอย่างเดียวคือ ข้อ ก ซื้อ ๑๐๐ บาทเนี่ยให้ได้ ๑ ชุด ให้มากๆ ให้ครบชุด แล้วถวายได้รูปเดียว กับกระจายเงินไปถวายกับพระทั้ง ๕ รูป ได้ ๕ รูป แต่ ๕ รูปก็จะได้นิดๆ หน่อยๆ ตามมูลค่า ๒๐ บาท ถามว่า แบบไหนได้บุญมากกว่ากัน? #ตอบ: อันนี้ก็ต้องดูว่า พระที่มานั้นนะ ๕ รูปนั้นท่านอยู่วัดเดียวกันไหม? ถ้าท่านอยู่วัดเดียวกัน วัดนั้นมีวิธีในการจัดการกับอาหารบิณฑบาตอย่างไรด้วย? อย่างสมมติว่าวัดสังฆทาน หรือว่าอย่างที่นี่ (สวนธรรมประสานสุข) หรือว่าวัดกรรมฐานทั่วๆ ไป มักจะใช้วิธีนี้คือว่า อาหารบิณฑบาตที่ได้มาไม่ว่าจะได้จากรูปไหน โยมจะใส่หัวแถว จะใส่กลางแถว จะใส่หางแถว เอามารวมกัน แล้วก็ถึงคราวพิจารณาอาหาร ก็จะพิจารณาตามลำดับพรรษา เพราะฉะนั้นของที่มาได้ จะมาจากกี่สาย หรือว่าใครได้มา จะเอามากองรวมกัน ทั้งข้าว ทั้งกับ ทั้งขนม ทั้งผลไม้ ทั้งน้ำ ก็จะมารวมกัน เพราะฉะนั้นถ้าในกรณีอย่างนี้ ใส่บาตร ๑ ชุดใหญ่ครบหมดเลยก็จะได้ของครบ แต่ถ้าวัดนั้นพระแต่ละรูปได้รับอาหารแล้ว แยกย้ายกันไปฉัน ไม่มีระเบียบ หรือไม่มีวิธีจัดการกับบิณฑบาต ด้วยการมารวมกันเหมือนวัดกรรมฐานทั่วไป อย่างนี้ก็แบ่งให้ ๕ รูป จะมีอานิสงส์กว่า เพราะว่าเราสามารถเอาเงินที่มีอยู่ ๑๐๐ บาท เป็นประโยชน์กับทั้ง ๕ รูป นึกออกไหม? มันก็มีองค์ประกอบที่ไม่เหมือนกันขึ้นมาอีก ทีนี้ถ้ามีกรณีเกิดขึ้นมาต้องตัดสินใจ พระมาพร้อมกัน ๕ รูป เรามองดูสิว่า ‘วัดเดียวกันไหม?’ ถ้าวัดเดียวกัน เป็นไปได้มากว่า ถ้าเป็นแนววัดป่านะ ‘ใส่องค์เดียว’ ใส่ไปองค์เดียวเลย แต่ถ้าดูแล้วเนี่ยแต่ละองค์ๆ มาจากต่างวัด เราก็ควรจะใส่ให้ครบทุกองค์ น่าจะมีความปลื้มใจมากกว่า เพราะเราได้ใส่ครบทุกองค์ เราได้ต่ออายุให้กับท่านได้ครบได้ทั้ง ๕ องค์ ๕ รูป แต่ถ้าป็นวัดกรรมฐานใส่องค์หน้าแล้วท่านก็ต่ออายุให้ทุกองค์เลย ไม่ว่าองค์หน้าจะได้เยอะแค่ไหนเนี่ยหมายความว่าทั้งแถวได้ด้วย ให้ทำความรู้สึกอย่างนี้นะกับวัดกรรมฐานทั่วๆ ไป ไม่ว่าท่านจะมาเป็นแถวยาว ๕ องค์ ๑๐ องค์ ๒๐ องค์ จะใส่องค์เดียวก็ได้ ไม่มีปัญหา เพราะฉะนั้นขึ้นอยู่กับว่าสถานการณ์ตอนนั้นดูแล้วท่านมาเป็นแถวไหม? ถ้าท่านมาเป็นแถวนะ ใส่องค์เดียวได้ แต่ถ้าท่านกระจายๆ กันมา แล้วดูแล้วจีวรก็คนละสีด้วย ก็แบ่งถวายให้ครบ ๕ รูปก็น่าจะดีกว่า พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากตอบปัญหาธรรม รายการ “ธรรมะสว่างใจ” ออกอากาศวันที่ ๗ เมษายน ๒๕๖๔ ลิงค์รายการ https://www.youtube.com/watch?v=NRbrj_RS6oc (นาทีที่ 32.41-38.33 ) Shortlink: April 17, 2021นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ #หลุดปากด่าพระให้ไปขอขมา ?? #ถาม : ผมเผลอไปด่าผู้ทรงศีลที่เป็นพระครับโดยขาดสติ ผมจะทำอย่างไรดีครับ? #ตอบ : ไปขอขมา.. สมมติว่าไปด่าผู้ทรงศีล ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นพระก็ได้นะ เมื่อไปด่าใครก็แล้วแต่ ถ้าเราไปด่าเขาไปแล้วเนี่ย โดยเฉพาะในกรณีนี้เป็นการด่าพระนะ ถ้ามีโอกาสก็ไปขอขมาท่าน และถ้าท่านเป็นพระที่ดี ท่านจะไม่ถือโทษเรา ถ้าไปเผลอด่าพระที่ดี.. เราเองนั่นแหละจะมีโทษมาก “ท่านจะไม่ตกต่ำจากการด่าของเรา” นึกออกไหม? พระพุทธเจ้าถูกด่าหลายครั้งนะ ในพุทธประวัติเนี่ย เช่นครั้งหนึ่ง ที่กรุงโกสัมพี ท่านพระอานนท์กราบทูลพระศาสดาว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เราไปที่อื่นกันดีกว่า ทำไมเมืองนี้มีแต่คนด่า” พระพุทธองค์จึงตรัสถามว่า “อานนท์ ถ้าคนที่เมืองนั้นด่าเราอีก เราจะทำอย่างไร ?” “ก็ไปที่เมืองอื่นต่อไปอีก พระเจ้าข้า” “ถ้าคนที่เมืองนั้นด่าเราอีก เราจะทำอย่างไร ?” “ก็ไปที่เมืองอื่นต่อไปอีก พระเจ้าข้า” “ดูก่อนอานนท์ ถ้าทำอย่างนั้นเราก็จะหนีกันไม่สิ้นสุด ทางที่ถูกนั้นอธิกรณ์เกิดขึ้นในที่ ใด ก็ควรให้อธิกรณ์สงบระงับในที่นั้นก่อนแล้วจึงไป” แล้วพระพุทธองค์ตรัสต่อไปอีกว่า “ดูก่อนอานนท์ ธรรมดาอธิกรณ์เกิดขึ้นแก่พระพุทธเจ้าทั้งหลายแล้วย่อมไม่เกิน ๗ วัน ก็จะสงบระงับไปเอง” การด่าของคนอื่นมันไม่ได้ทำให้เราเลวไปตามคำด่าของเขา แต่เป็นโอกาสในการพิสูจน์ว่าเรามีคุณธรรมมากน้อยแค่ไหน? ยิ่งถ้าเราไม่ได้มีปฏิกิริยาในทางที่แสดงออกว่ามีโทสะเลยนะ มันกลับกลายเป็นว่าทำให้เราสูงเด่นมากขึ้น ท่านเปรียบเหมือนระฆัง ถ้าไม่มีใครตีเลย ก็ไม่รู้ว่าระฆังนี้ดีหรือเปล่า? พอโดนตี..เป๊ง! “โอ้โห!..เสียงกังวานดีจัง” ที่รู้ว่าระฆังดี เพราะว่าระฆังถูกตีนั่นเอง! เพราะฉะนั้น หันมาพิจารณาพระถูกเราด่า พระท่านไม่ได้เสื่อม หรือตกต่ำไป จากการด่าของเรา แต่เราต่ำ! มันต่ำตั้งแต่โกรธ แล้วก็ไม่รู้ ไม่มีสติรู้ความโกรธของตัวเอง ขณะที่หลุดปากออกไปด่าเนี่ย ตอนนี้เราทำอกุศลกรรมเรียบร้อยแล้ว มีทั้งมโนกรรม คือ มีความโกรธในใจ มีทั้งวจีกรรม คือ ไปด่า เมื่อทำ “อกุศลกรรม” ไปแล้ว ควรทำอย่างไร? ทางพุทธศาสนาเรียกว่าต้องมี “ปฏิกรรม” ปฏิกรรม ภาษาพระมักจะแปลว่า “การทำคืน” แต่จะแปลว่า “การแก้กรรม” ก็ได้ คือไปหาทางแก้ไข ยอมรับว่าได้ผิดพลาดทำไม่ดีไปแล้ว ก็ตั้งใจละเลิกบาปอกุศลที่เคยทำไปนั้น และจะสำรวมระวัง แก้ไขปรับปรุงตนเองมาทำกรรมดีต่อไป วีธีแก้ไขจากการที่เราเผลอไปด่าผู้ทรงศีล ก็ควรจะไปขอขมาท่าน ไปกราบเรียนท่าน “พระคุณเจ้า…” หรือจะพูดคำว่า หลวงลุง หลวงปู่ หลวงพ่อ อะไรก็แล้วแต่นะ ก็บอกไปว่า “ผมพลั้งพลาดไป ได้ด่าท่านไปในวันนั้น ๆ” อะไรอย่างนี้นะ ..“ผมขอขมาครับ” พระท่านก็จะบอกว่า “ไม่ถือโทษ ไม่ถือโกรธ” ประมาณอย่างนี้นะ อาจจะไม่ได้พูดอย่างนี้เป๊ะ ๆ สรุปว่า..ก็ควรจะไปขอขมานะ “การขอขมา” มันอาจจะยากสำหรับคนบางคนที่ถือตัว ความถือตัวจะทำให้คน ๆ นั้นไม่ยอมไปขอขมาใคร ความรู้สึกของคนถือตัว เหมือนจะต้อง ‘ลดตัวเอง’ ลงไป จริง ๆ ไม่ใช่ลดตัวเอง มันเป็นการแสดงความกล้าหาญต่างหาก! แสดงความกล้าหาญ ในการแสดงความผิดของตัวเอง ด้วยความยอมรับและสำนึกผิด แล้วพอท่านยกโทษให้เนี่ย มันเป็น “การยกโทษจริง ๆ” โทษคือความรู้สึกหนักอกหนักใจ จากการที่เรารู้สึกว่า ‘เรากระทำความผิดไปโดยการด่าท่านไป’ พอเราได้ “ขอโทษ” แล้วท่าน “ยกโทษ” ให้ ..เราจะรู้สึกเบาขึ้นมาทันที! เหมือนท่านได้ “ยกโทษ” ออกมาจริง ๆ ‘โทษ’ ที่มันรู้สึกหนักเหลือเกินเนี่ยนะ ท่าน ‘ยก’ ออกไป จากการที่ท่านให้อภัยกับเรา ดังนั้น ถ้าสำนึกได้ว่า ‘เราทำผิดจากการที่ไปด่าท่าน’ ให้หาโอกาสไปขอขมา อันนี้ขอแนะนำเท่านี้ พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากตอบปัญหาธรรม รายการธรรมะสว่างใจ ออกอากาศวันที่ ๒๔ มีนาคม ๒๕๖๔ ลิงค์รายการ https://www.facebook.com/nimmalo/videos/1290812144648942 (นาทีที่ 44.35-48.28) Shortlink: April 14, 2021นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
วันอาทิตย์ที่ ๑๑ เมษายน ๒๕๖๔ วันพระ แรม ๑๔ ค่ำ เดือนห้า(๕) ??? พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ #เผชิญความทุกข์อย่างไรดี ทุกข์เป็นความจริงที่กำลังปรากฏอยู่ และพระพุทธองค์ทรงสอนให้เรา “รู้” ทุกข์ ไม่ใช่ให้ “เป็น” ทุกข์ แล้วก็ไม่ใช่ให้ “หนี” ทุกข์ ถ้าเราครุ่นคิด ติดอยู่ในความรู้สึก ก็จะจมอยู่กับทุกข์ เอาความคิดผิดมาซํ้าเติมปัญหา เรียกว่า ปฏิบัติผิด กลายเป็น.. “เพิ่มทุกข์” ถ้าเรา ไม่ชอบทุกข์ที่กำลังเป็น .ก็จะมีตัณหา “อยาก” ที่จะพ้นจากทุกข์นี้ แต่ตัณหาเป็นสมุทัย คือเป็นเหตุแห่งทุกข์ ก็เรียกว่าปฏิบัติผิด เหมือนอยากดับไฟ แต่กลับไปเพิ่มเชื้อ ผลที่ได้ ก็กลายเป็น “ยิ่ง ทุกข์” อาการป่วยของลูก…เป็นวิบาก ผู้เป็นพ่อแม่ก็ดูแลไปตามกำลัง ตรงนี้เป็นบุญ กุศลที่สร้างใหม่ของพ่อแม่ การที่คิดว่า ‘วันใด ที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่คอยดูแลแก ไม่รู้แกจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร’ เป็นความกังวล ความกังวล เป็นอกุศล และไม่ได้ช่วยแก้ปัญหา ซํ้ายังนำทุกข์มาให้ เมื่อมีความคิดอย่างนี้เกิดขึ้นมาอีก ให้ “รู้” ว่ากังวล ขณะกังวล เป็นอกุศล ขณะรู้เป็นกุศล ความกังวลเป็นตัวสร้างทุกข์ฟรีๆ ถ้าอีก ๑๐ ปี ลูกหายป่วย เราก็ทุกข์ฟรีไป ๑๐ ปี ถ้าอีก ๕ ปี ลูกหายป่วย เราก็ทุกข์ฟรีไป ๕ ปี แต่มันอดที่จะกังวลไม่ได้หรอก แต่ก็อาศัยว่ามีความกังวลนี่แหละ ให้เรารู้ ให้เราฝึกเจริญสติ จิตปลอดจากความกังวลแล้ว เราก็แก้ปัญหา ด้วยปัญญา ไม่ใช่แก้ปัญหาด้วยความกังวล มีลูกป่วย ดีกว่ามีลูกเลว! ดูดีๆ ช่วงที่อาการของลูกเป็นปกติ หรือดีขึ้น เรามีความสุข ก็อย่าให้สุขนั้นผ่านไปเปล่า ให้ใจชุ่มชื่นบ้าง อย่าจมกับความทุกข์ เพราะคนรอบข้างจะพลอยทุกข์ไปด้วย โดยเฉพาะลูก กรรมที่ทำให้ได้รับวิบากอย่างนี้ ก็เป็นอดีตที่ผ่านไปแล้ว อย่าเสียเวลา คำนึงน้อยใจ เรื่องที่น่าหวาดหวั่นในกาลข้างหน้า ก็เป็นอนาคตที่ยังไม่เกิด อย่าเสียเวลากังวล ทำปัจจุบันให้ดี อนาคตจะดีเอง ปัจจุบันน้อยใจ ให้รู้ ปัจจุบันหวั่นใจ ให้รู้ ปัจจุบันเศร้าใจ ให้รู้ ปัจจุบัน กังวล ให้รู้ ปัจจุบันทุกข์ ให้รู้ ขณะที่รู้ ขณะนั้นละสมุทัย ขณะที่รู้ ขณะนั้นทุกข์ดับ ขณะที่รู้ ขณะนั้นกำลังเจริญมรรค ขอเพียงไม่หนีปัญหาเผชิญหน้าด้วยสติ ทุกข์ที่เห็น..จะสอนใจให้เข้มแข็ง และมีปัญญาพ้นทุกข์ในที่สุด พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากตอบโจทย์บนนิมฺมโลเพจ วันที่ ๑๘ พฤษภาคม ๒๕๕๙ Shortlink: April 11, 2021ฝากคิดadmin อ่านต่อ
