#นิมฺมโลตอบโจทย์ ๒๖๔ #ขอแนวทางปฏิบัติเพื่อตั้งรับกับการสูญเสียคุณแม่ ?? #ถาม : ขอแนวทางปฏิบัติเพื่อเตรียมตัวตั้งรับกับการสูญเสียคุณแม่ สำหรับตัวคุณแม่เอง และ ลูกๆของท่าน ๑. คุณแม่อายุ ๘๕ ปี เป็นคนจีน ที่ทำบุญ ทำทาน แบบเทาๆ ยังไม่มีศรัทธาพระพุทธศาสนา 100% ทำบุญแบบมีอคติ ไม่สวดมนต์ ไม่ฟังธรรม แต่ท่านเป็นคนที่มีจิตใจดี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อผู้อื่น ตอนนี้เพิ่งตรวจพบเป็นมะเร็งลำไส้ อยู่ระหว่างการตรวจรักษาและรอวินิจฉัยจากคุณหมอว่าจะสามารถรักษาได้หรือไม่? ๒. โยมอายุ ๕๓ ปี ทำงานบริษัทฯ เริ่มที่จะมีศรัทธาพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ โดยการได้ฟังโอวาทธรรมพระอาจารย์กฤช ตั้งแต่ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒ เป็นต้นมาฟังแล้วเข้าใจทั้งหมด แต่ยังไม่สามารถปฏิบัติได้สม่ำเสมอ เพราะเป็นคนฟุ้งซ่าน ขี้โกรธ ขี้โมโห คิดมาก #ตอบ : แนวเดียวกับอาตมาเลย 555 ดูจิตไปนะ ฟุ้งซ่านก็คอยรู้ไปนะ ตอนฟุ้งมันเอาแต่คิด ตอนรู้มันไม่ได้คิด มันแค่รู้ ทำกรรมฐานอะไรก็ได้นะ ทำไว้สักอย่างหนึ่ง แล้วคอยรู้ตอนที่จิตมันลืมกรรมฐานนั้นไป เห็นจิตที่เผลอ แล้วก็เริ่มใหม่ เก็บแต้มไปเรื่อยๆ สนุกดี ๓. ถาม : เราควรทำอย่างไรบ้างเพื่อให้แม่เห็นธรรม เริ่มสวดมนต์ (บทไหน?) และทำบุญทำทานด้วยศรัทธาพระศาสนาด้วยใจจริง อยากให้ท่านแนะนำบทสวดมนต์และการปฏิบัติเพื่อให้จิตท่านไปสู่ภพภูมิที่ดี ไม่ตกไปอบาย หลังจากเสียชีวิตค่ะ #ตอบ : ถ้าไม่เคยสวดบทไหนเลย ก็แนะนำให้สวดบทพุทธคุณ ที่มีคำสวดว่า “อิติปิ โส ภะคะวา อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ วิชชาจะระณะสัมปันโน สุคะโต โลกะวิทู อะนุตตะโร ปุริสสะทัมมะสาระถิ สัตถา เทวะมนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ.” สวดซ้ำ ๆ บทเดียวก็ได้ และแนะนำให้ดูคลิป “รายการคลิกใจให้ธรรม ตอน สิ่งที่ควรรู้ก่อนสวดอิติปิโส” ด้วยนะ เพื่อจะได้เข้าใจความหมายของบทสวด สามารถดูได้ตามลิ้งค์นี้นะ https://youtu.be/dXJbzU-z8j8 ๔. ถาม : ในฐานะลูกที่เป็นคนดูแลแม่ พาแม่ไปหาหมอโดยตลอด ตอนนี้จมความทุกข์ ความเศร้า รู้สึกว่าเป็นความผิดของตัวเองที่ไม่พาท่านตรวจร่างกายให้ครบทุกด้าน จึงทำให้ท่านป่วยโรคมะเร็ง มีความเครียดมากๆ งานการเริ่มล่าช้ากระทบกับเจ้านายและลูกน้อง ตอนนี้เราควรทำอย่างไรเพื่อให้พ้นจากสภาวะนี้ค่ะ #ตอบ : ทำความเข้าใจใหม่นะ ความเครียดและความกังวล ไม่ได้ช่วยให้แม่หายป่วย รวมทั้งไม่ได้ช่วยให้ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ ฉะนั้น มันเป็นสภาวะที่ไม่จำเป็นต้องมีในขณะนี้ ให้รู้ทัน และไม่คิดต่อเรื่องกับมัน โยมก็บอกเองว่า พาแม่ไปหาหมอโดยตลอด แล้วจะมีความผิดอะไร? ถึงจะตรวจให้ครบถ้วน บางทีก็ไม่เจอ บางคนตรวจสม่ำเสมอ ผลตรวจออกมาก็ปกติ มาพบอีกทีก็ขั้นร้ายแรงแล้ว อย่างนี้ก็มีมากมาย ทำใจให้เป็นปกติ ร่างกายแม่ ก็ให้หมอดูแลไป เรามาช่วยดูแลใจแม่กันดีกว่า ๕. คำถาม : การตัดสินใจที่จะรักษาโดยการผ่าตัด 50:50 ถ้าแม่ตายเราก็รู้สึกผิด แต่ถ้าไม่ผ่าตัด เราก็ต้องเห็นแม่ทรมานจากการปวดท้อง ไปตลอดจนกว่าจะเสียชีวิต การเลือกตัดสินใจของเราทั้งหมดโดยที่ไม่บอกคุณแม่ว่าท่านเป็นมะเร็ง ถือว่าเราทำบาปมากไหมคะ ทำอย่างไรให้จิตเราดีขึ้น #ตอบ : ปรึกษาหมอว่า ถ้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป วิธีไหนจะมีคุณภาพชีวิตที่ดีกว่า ถ้าแม่จะจากไป วิธีไหนที่แม่จะมีทุกขเวทนาน้อยกว่า ย้ำกับคุณหมอว่า สุดท้ายแล้วก็ไม่จำเป็นต้องยื้อชีวิต ขอให้จากไปแบบธรรมชาติ เรามีเจตนาให้แม่จากไปอย่างสงบ ส่วนประเด็นที่ว่า จะบอกความจริงกับคุณแม่ดีไหม? อันนี้โยมต้องช่วยกันประเมิน ถ้าคุณแม่จิตใจเข้มแข็งพอ ก็ควรจะบอกความจริงได้ แต่การบอกก็ต้องมีศิลปะนะ ผู้บอกก็ต้องมีใจที่สบาย ผู้ฟังก็จะไม่เครียด เช่น เสริมว่า “ดีกว่าติดโควิดเนอะ ถ้าติดโควิดแม่ต้องนอนป่วยอยู่คนเดียว นี่ยังมาเยี่ยมมาเฝ้าได้ บีบนวดกันได้ มาสวดมนต์ด้วยกันได้ ยังกอดกันได้ หอมแก้มกันได้” พูดเสร็จก็กอดท่าน แล้วก็หอมแก้มสักฟอด 555 เวลานี้สำคัญที่จิตใจ จิตใจดี ก็พลอยให้ร่างกายดีด้วย บางคนเป็นมะเร็งเต้านม หมอบอกว่าอยู่ได้ ๖ เดือน แต่เขาใช้ธรรมโอสถ สวดมนต์ เจริญสติ แถมเป็นจิตอาสาคอยดูแลผู้ป่วยคนอื่นๆ ที่หนักกว่า ปรากฎว่าเธออยู่มาได้สิบกว่าปี ยังไม่ตาย ผู้ป่วยคนอื่นๆ มักจะถามว่า “คุณเป็นมะเร็งจริงๆหรือ? ดูไม่ออกเลย” เธอก็เปิดเสื้อให้ดู เอาผ้าขนหนูที่ยัดไว้ออกมา หน้าอกมีแต่รอยเย็บ มะเร็งเป็นได้แค่ที่กาย แต่ใจไม่เป็นมะเร็ง ใจมีแต่ความเบิกบาน ที่ได้ฝึกสติ สวดมนต์ และทำตนให้เป็นประโยชน์ ๖. ขอคำแนะนำสำหรับตัวโยมที่เพิ่งเริ่มฟังธรรมได้ดี แต่จิตยังไม่ชอบการสวดมนต์ และนั่งสมาธิ ไม่สามารถทำได้ถูกต้องต่อเนื่องทุกวัน ในเวลานี้ควรทำอย่างไรเพื่อให้มีบุญกุศลต่อเนื่อง และอุทิศให้แม่ได้มากที่สุด ตอบ : ทำใจสบายๆ นะ ฝากใจไว้กับพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์นะ นึกถึงพระพุทธเจ้า ขอให้พระองค์เป็นที่พึ่งที่ระลึก เราระลึกบ่อยๆ ใจก็เป็นกุศล และมีที่พึ่ง ไม่เคว้งคว้าง ใจที่ไม่มีที่พึ่ง ภาษาบาลีใช้คำว่า “อนาถา” นาถ แปลว่า ที่พึ่ง หรือผู้เป็นที่พึ่ง นึกถึงพระพุทธเจ้าบ่อยๆ สวดอิติปิโส ให้ขึ้นใจ ใช้เป็นธรรมโอสถได้ด้วยนะ นิมฺมโลตอบโจทย์ #ขอแนวทางปฏิบัติเพื่อเตรียมตัวตั้งรับกับการสูญเสียคุณแม่ ทำใจสบายๆ นะ ฝากใจไว้กับพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์นะ นึกถึงพระพุทธเจ้า ขอให้พระองค์เป็นที่พึ่งที่ระลึก เราระลึกบ่อยๆ ใจก็เป็นกุศล และมีที่พึ่ง ไม่เคว้งคว้าง พระกฤช นิมฺมโล ๑๔ เมษายน ๒๕๖๓ Shortlink: April 14, 2020นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
#คลิปแสดงธรรม #ชุดคัมภีร์ธรรมะในสวนธรรม ตอน: #ตัวห่างไกลใจใกล้พระ โดย: พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล ??? คลิปนี้พระอาจารย์ยกพระสูตร #สังฆาฏิสูตร เพื่อให้ข้อคิด ข้อธรรมว่า.. “…ตอนนี้เว้นระยะทางสังคมก็จริง (Social Distancing ) แต่ไม่ได้เว้นระยะระหว่างธรรมะเลย เพราะธรรมะอยู่ที่กาย ที่ใจของเรานี้…. ไม่ละเลยกับการเรียนรู้ ความจริงของกายและใจ ถ้าเราเรียนรู้อย่างนี้ไป ก็ชื่อว่า ไม่ห่างไกลพระพุทธองค์ ไม่ห่างไกลจากพระธรรม และไม่ห่างไกลจากพระสงฆ์ ซึ่งเป็นครูบาอาจารย์ของเรา…” ??? อ้างอิง : สังฆาฏิสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗ ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต ลิงค์ชุดคัมภีร์ธรรมมะในสวนธรรม ตอน ” ตัวห่างไกล ใจใกล้พระ” https://youtu.be/NHHFHLj5Wno ณ สวนธรรมประสานสุข ศรีราชา ๘ เมษายน ๒๕๖๓ 20200408-ตัวห่างไกล ใจใกล้พระ โดย พระอาจารย์กฤช นิมฺมโลyoutu.be20200408-ตัวห่างไกล ใจใกล้พระ โดย พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล สอนให้ มีสติ รู้กายรู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วย จิตที่ตั้ง….. Shortlink: April 9, 2020คลิปแสดงธรรมadmin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ #มุมมองการบริจาคเลือดในสถานการณ์โควิด19 ?? #ถาม: สามีอยากทำกุศล ด้วยการไปบริจาคเลือดที่โรงพยาบาล เพราะว่ารพ.ขาดเลือด แต่เราก็บอกเขาไปว่า “ไม่อยากขัดกับกุศลหรอกนะ! แต่ถ้าคุณไปในที่สุ่มเสี่ยง (รพ.ก็ถือว่าสุ่มเสี่ยงใช่ไหมค่ะ?) คุณก็ต้องพิจารณาตนเองว่า.. เราไปในที่สุ่มเสี่ยง ก็อาจจะมีผลกับคนรอบข้างที่บ้าน ถ้าพิจารณาแล้วว่าเสี่ยงจริง ก็ต้องนอนนอกห้อง กักตัวเอง 14 วัน” เขาก็เลยไม่ได้ไปทำกุศลในวันเกิด เราเลยไม่แน่ใจว่าที่บอกไปแบบนี้มันถูกไหมค่ะ? เพราะสังเกตุแล้วใจมันหมองหน่อย ๆ คือรู้สึกว่า..ขัดกุศลผู้อื่น แล้วถ้าหากทุกคนคิดเช่นเรา จะมีใครล่ะที่เสียสละเลือด กราบขอความเมตตาพระอาจารย์ให้มุมมองเรื่องนี้ค่ะ #ตอบ: ก็มองได้ทั้งสองมุมนะ ถูกทุกมุม ถ้าปฏิบัติให้ตรงตามมุมนั้น ๑. ถ้าไปบริจาคเลือด ก็ได้บุญจากการบริจาคนั้น แต่ก็ต้องยอมแยกตนเองออกมา ๑๔ วัน เพื่อป้องกันการติดเชื้อ (ถ้าเผื่อมี) อันนี้จะดี ถ้าทุกคนในบ้านเห็นดีด้วย ได้บุญกันทุกคน ๒. ถ้ายังไม่ไปบริจาคตอนนี้ ด้วยเจตนาจะป้องกันตัวเองและคนในครอบครัว เพื่อสะดวกต่อการทำงานและทำบุญอย่างอื่นไปก่อน รอดูสถานการณ์ไป ถ้าฉุกเฉินต้องการเลือดด่วน ก็พร้อมจะไปบริจาค และพร้อมจะทำตามเงื่อนไขของข้อ ๑. อย่างนี้ก็ยังได้บุญกันทุกคน อยู่ที่มีเจตนา และมีความเข้าใจตรงกันหรือไม่นะ! พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล ๘ เมษายน ๒๕๖๓ Shortlink: April 9, 2020นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
วันอังคารที่ ๗ เมษายน ๒๕๖๓ วันพระ ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๕ ??? พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ ๒๖๑ #จิตดีเป็นยังไง? โดยมนุษย์ทั่ว ๆ ไปเนี่ย จิตมีดีบ้าง ไม่ดีบ้าง จิตดี จะเป็นจิตที่มีคุณภาพ แต่คุณภาพที่เราต้องการจริง ๆ คือ ให้กลายเป็นจิตที่ดี ที่พร้อมจะเจริญปัญญา จิตที่พร้อมจะเจริญปัญญา ก็คือ จิตที่มีคุณสมบัติสำคัญ ๆ สองตัว คือ มีสติ และ มีสมาธิ สติที่ต้องการ คือ สติปัฏฐาน สติทั่ว ๆ ไป ก็ดีเหมือนกัน แต่ก็ต้องการพัฒนาไปถึงสติปัฎฐานด้วย สติปัฎฐาน มีฐานอยู่ ๔ อย่าง คือ กาย, เวทนา, จิต, ธรรม สติทั่ว ๆ ไป ตัวอย่างเช่น ขับรถมีสติ ไม่ตกถนน ไม่แหกโค้ง หรือมีสติก่อนสตาร์ท อันนี้คือสติทั่ว ๆ ไป ส่วนสติที่เรียกว่าเป็น สติปัฏฐาน ก็คือ รู้กาย, รู้เวทนา, รู้จิต หรือรู้ธรรม สี่อย่างนี้เท่านั้น ถ้าเห็นดวงไฟ รู้ว่าดวงไฟ อย่างนี้ยังไม่ใช่สติปัฏฐาน เห็นพัดลม รู้ว่าพัดลม ยังไม่ใช่สติปัฏฐาน นึกออกไหม? เห็นกาแฟ รู้ว่ากาแฟ อย่างนี้ก็ยังไม่ใช่สติปัฏฐาน เห็นกาแฟ แล้วอยากกิน รู้ว่าอยาก อันนี้คือสติปัฏฐาน คือรู้จิต เห็นมือเคลื่อนมาจะถึงหน้าแล้ว..อ่ะ! อื่ม! เห็นมือเคลื่อนมา เรียกว่ามีสติปัฏฐาน คือเห็นกาย พอมือจะถึงหน้า ตกใจ! เห็นความตกใจ นี่มีสติดูจิต คือมันต้องอยู่ในขอบเขตนี้ กาย, เวทนา, จิต, ธรรม พูดสั้น ๆ ก็คือ รู้กาย รู้ใจ นี่คือ “สติ” ที่ต้องการ ส่วนสมาธิก็คือ จิตตั้งมั่น จิตตั้งมั่นก็คือ จิตไม่ไหลไป ไม่เคลื่อนไป วิธีทำจิตตั้งมั่นง่าย ๆ สำหรับคนสมาธิยังไม่ดี ก็คือ รู้ทันว่า..จิตเคลื่อนไป รู้ทันว่า..จิตไหลไป รู้ทันว่า..จิตมันอินอยู่กับอารมณ์นี้ อย่างโกรธเนี่ย จิตก็เข้าไปอินได้นะ! อินอยู่ในความโกรธ มีราคะ ก็อินอยู่ในราคะ ใจลอย ก็อินอยู่กับเรื่องราว ในความคิด ขณะที่จิตอินนั้นน่ะ คือจิตไม่ตั้งมั่น วิธีฝึกจิตตั้งมั่น ก็คือ หากรรมฐานสักอย่างหนึ่ง แล้วพอจิตมันเผลอให้รู้ทัน ตอนเผลอเนี่ย มันจะมีอาการเคลื่อนของจิต ถ้าเห็นจิตเคลื่อนได้ ก็จะได้จิตที่ไม่เคลื่อน ถ้าไม่เห็นจิตเคลื่อน มันเผลอไปแล้ว รู้ทันว่าเผลอ และรู้ด้วยใจที่เป็นกลาง จิตก็จะตั้งมั่นได้ทันที รู้ด้วยใจที่เป็นกลาง ก็คือ รู้แล้วไม่แทรกแซง รู้เฉยๆ รู้เฉย ๆ จะเห็นว่าไอ้ตัวเผลอเนี่ย ถูกรู้ แล้วมีจิตผู้รู้อยู่ต่างหาก เห็นตัวเผลอเป็นสิ่ง ๆ หนึ่ง มีผู้รู้อยู่ต่างหาก ไอ้เนี่ยคือ อาการของจิตตั่งมั่น จิตตั้งมั่น คือไม่อินไปกับอารมณ์ เห็นอารมณ์นั้น แล้วจิตไม่เข้าไปยุ่งกับอารมณ์ รู้อยู่ว่ามีมัน แต่ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมัน เรียกว่า “จิตตั้งมั่น” ทำ ๒ ตัวนี้ คือ ๑. มีสติ รู้ทันกาย รู้ทันใจ ๒. รู้ทันอารมณ์ว่าสิ่ง ๆ หนึ่ง ถูกรู้ แล้วมีจิตผู้รู้อยู่ต่างหาก ทำจิตตั้งมั่นขึ้นมา ให้จิตมีคุณสมบัติ ๒ อย่างนี้มาได้ ก็เรียกว่า “จิตดี” พร้อมจะเจริญปัญญา แล้วก็จะบรรลุมรรคผลพ้นทุกข์ไปได้ ด้วยจิตที่ดีนี่แหละ ธรรมบรรยายโดย พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากธรรมบรรยายเรื่อง “จิตดี” ลิงค์ไฟล์เสียงธรรม https://bit.ly/2RgFufZ (นาทีที่ 40.29-44.18) Shortlink: April 7, 2020ฝากคิดadmin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ ๒๖๑ #ไม่ชอบแม่สามีพูดเรื่องคนอื่น ?? #ถาม : โยมอยู่บ้านแม่สามีนะคะ ทีนี้แม่สามีชอบเอาเรื่องข้างนอก เรื่องคนอื่นมาพูด แล้วใจโยมก็รู้สึกว่าโยมไม่ค่อยชอบ เราจะแก้ยังไงดีคะ? แบบใจเรามันจะค้านว่า “ทำไมเอาเรื่องคนโน้นมาพูด? ทำไมต้องพูดโกหก? ทำไม..? อะไรอย่างนี้น่ะค่ะ ..แต่โยมไม่ได้เถียงนะคะ ยังไม่ได้พูดอะไรนะคะ #ตอบ : ชักสีหน้าไหม? สีหน้าเปลี่ยนไหม? #ถาม : ไม่เปลี่ยนค่ะ โยมก็แบบ.. “อุ้ย! เอาอีกแล้ว” พอเอาอีกแล้วนี่..โยมจะเงียบไปเลย แล้วบางทีโยมก็สงสารแกนะ เพราะว่าอย่างแกทานข้าวอย่างนี้ แกก็ทานคนเดียวโยมก็ไปนั่งคุย พอโยมคุยได้ซัก ๒ – ๓ คำ แกก็เอาคนอื่นมาอีกแล้วนะคะ แล้วโยมจะแก้อย่างไรดีคะ? #ตอบ : ไม่ได้แก้ที่แม่นะ! แม่เนี่ย ยังไม่ต้องแก้ ให้รู้ทันจิตใจเรา เราได้ยินคำนี้..แล้วไม่ชอบใจ ให้รู้ทันว่า..มีโทสะเกิดขึ้นในใจ นึกออกไหม? แม่จะพูดอะไรมา เราก็ไม่เติมเรื่อง อาจจะพยักหน้าหงึก ๆ ไป ไอ้พยักหน้าเนี่ยนะ ไม่ได้เห็นด้วยอะไรกับเขาหรอก แค่ “อืม..เรื่องมันเป็นอย่างนี้” แล้วเราอาศัยกายเคลื่อนไหวเนี่ย..เจริญกรรมฐานรู้กาย เอาจิต..รู้กาย ฟัง..แล้วก็ยิ้ม ยิ้มแล้ว..มีความสุข เราก็รู้ว่าขณะนี้ กาย..ยิ้ม ใจ..มีความสุข นึกออกไหม? เราไม่ได้สนับสนุนในสิ่งที่แม่พูดมา แต่เราก็ไม่ทำร้ายน้ำใจแม่ นึกออกไหม? เราอาศัยอยู่กับเขาน่ะ จะไปดักคอแม่ แม่ก็โกรธเราน่ะสิ ใช่ไหม? ไม่ต้องดักคอนะ ฟัง ๆ ไปก่อน ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะมาสอนแม่ เราก็ฟัง ๆ ไป แล้วดูจังหวะดี ๆ ถ้ามีจังหวะอะไรที่ดี ๆ หน่อย คือพอจะบอกกันได้..ก็บอก “แม่อย่าพูดเลย ไม่มีประโยชน์หรอก ตรงนี้นะ!” “พูดไปนะ! เราได้ยินกัน ๒ คน พูดทีไรนะ..เราก็โกรธทุกที โกรธทีไรนะ..กินอาหารไม่อร่อยสักที” อย่างนี้นะ! ใจเราเนี่ย พอนึกถึงเรื่องนี้ คุยเรื่องนี้ แล้วเราไม่ชอบใจ ใจเราเสียทันที อาหารยังไม่เสีย..แต่ใจเราเสีย เริ่มต้นทำใจตัวเองให้ได้ก่อน เพียงแค่.. รู้ทัน ความโกรธที่เกิดขึ้น ใจเป็นปกติแล้ว..รอดูจังหวะ ถ้าจังหวะนี้ ยังไม่ควรพูด..ก็ยังไม่ต้องพูด นึกออกไหม? มันไม่ใช่ว่าจะเตือนกันได้ตลอดเวลานะ เราต้องดูจังหวะ ดูว่าเตือนไปแล้วเนี่ย.. ถ้าเตือนในขณะที่เขากำลังหงุดหงิดจัด ๆ เนี่ยนะ..เราอาจจะโดนโกรธไปด้วย แม่อาจจะโกรธเราไปด้วย นึกออกไหม? ก็ดูจังหวะดี ๆ ว่า คือแต่ละคน ๆ ก็จะมีจังหวะที่ดีไม่เหมือนกัน โยมอยู่ด้วยกันกับคุณแม่มานานเนี่ยนะ ก็น่าจะพอจับจังหวะได้ว่า ควรจะพูดเวลาไหน? ถ้าเห็นว่าพูดแล้วไม่ได้ผล ก็รอนาน ๆ รอไปก่อน อย่างน้อย ๆ ใจเราเนี่ย..อย่าเสียไปด้วย วิธีที่จะรักษาจิต..ก็คือใช้สติรักษา “สติ” เป็นเครื่องรักษาจิต เราไม่ต้องทำอะไรมาก..แค่รู้ทัน เนี่ยนะ ตอน รู้ทัน..มีสติขึ้นมาแล้ว สติ..ที่รู้ทันกิเลสนั่นน่ะ สติ..เป็นตัวรักษาจิต เพราะตอนรู้ทันเนี่ย..ไม่มีกิเลส แล้วเราก็กินต่อไป เสพรสชาติอาหารได้เต็มที่ ตอนเสพรสชาติอาหารนะ! จิตอยู่กับรสชาติเนี่ยนะ..มันไม่ได้ฟัง จิตเนี่ย..ทำงานทีละขณะ เวลาเสพรสชาติอาหารเนี่ยนะ..มันจะไม่ได้ดู ไม่ได้ฟัง ตอนดู..ก็ไม่ได้ฟัง ไม่ได้กิน ไม่ได้เสพรสชาติ ตอนโกรธนะ! อาหารอร่อยอยู่กับปากนะ ก็ไม่รับรู้เลยว่ามันอร่อย..มันกำลังโกรธ จิตเนี่ย เกิด-ดับทีละขณะ และทำงานได้ขณะละอย่างเดียว ฉะนั้นถ้าคุณแม่เอาเรื่องคนอื่นมาคุยบนโต๊ะอาหารเนี่ยนะ เราก็กิน..แล้วเสพรสอาหารของเราไปเรื่อย ๆ มีความสุขกับน้ำพริกไปเรื่อย ๆ เนี่ยนะ นี่นะ! มีรสน้ำพริกอยู่ในปากเนี่ยนะ.. พอจิตไหวไปหาเสียงที่แม่กำลังคุยนะ! จิตแว๊ปไป..รู้ทัน อย่างนี้ ได้ทำกรรมฐานบนโต๊ะอาหารเลย แว๊ปไป ๆ เผลอเนี่ยนะ! เห็นความเผลอ..ใช้ได้ ถ้าเผลอไป..ไม่รู้ทัน เห็นความโกรธ..ก็ยังใช้ได้ เห็นความไม่พอใจ..ใช้ได้ เห็นตอนไหน..เอาตอนนั้น เรียกว่าเราได้ทำกรรมฐานบนโต๊ะอาหารเนี่ยนะ ได้สติหลายตัวเลย บางทีก็อาจจะได้สมาธิจิตตั้งมั่นด้วยซ้ำไป เห็นจิตไหลไป เห็นจิตเผลอไปกับเรื่องราวที่แม่พูด โดยตั้งต้นจิตที่ว่า เรากินข้าว.. มีสติอยู่ตรงปากเราเนี่ย แล้วเผลอไป.. รู้ทัน เผลอไป.. รู้ทัน เวลาเผลอเนี่ยนะ.. คือจิตเปลี่ยนช่องทางรับรู้ เปลี่ยนช่องทางทำงาน แทนที่จะรับรู้อยู่ที่ลิ้น ที่ปากเนี่ยนะ มันใช้ช่องหูแล้ว..ไปฟัง แล้วใช้มโนด้วย..ใช้ความคิดนึก ทำงานหลายช่อง บางทีเราอาจจะเห็นการทำงานของจิตหลากหลายรูปแบบ ในขณะที่กำลังกินข้าว..แล้วแม่กำลังคุยอยู่นี่แหละ เข้าใจเรื่องจิตไปเลย เข้าใจตรงนั้นเลย พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากการตอบปัญหาธรรม ในรายการ “ธรรมะสว่างใจ” วันที่ 18 ธันวาคม ๒๕๖๒ ลิงค์วีดีโอ https://youtu.be/9aFxtIfV5PQ (นาทีที่ 1:09:50 - 1:16:50) Shortlink: April 4, 2020นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
อังคารที่ ๓๑ มีนาคม ๒๕๖๓ วันพระ ขึ้น ๘ ค่ำ เดือน ๕ ??? พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ ๒๖๐ #สร้างภูมิต้านทาน รู้จักกิเลสแล้ว..ยังต้องรู้จัก “พฤติกรรมภายใจจิต” อีก เช่น จิตไม่อยากเผลอ มันเพ่งเอาไว้ ก็ให้รู้จักด้วย! คำสำคัญที่เราจะทำให้ภาวนาต่อได้ก็คือ “รู้จัก” เริ่มจาก.. “รู้จักกิเลสไหม?” “รู้จักพฤติกรรมของจิตไหม?” ถ้าไม่รู้จัก(กิเลส) มันก็เหมือนไวรัส ที่มันยังคงกระจายไปเรื่อย ๆ แล้วก็รักษาไม่หายสักที ต้องทำความรู้จักกับมัน ส่วนไวรัสก็ให้มันเป็นไป เราก็อยู่กับมัน มันเกิดมาแล้ว..เราก็ต้องอยู่กับมัน เหมือนไข้หวัดใหญ่ รวมทั้งไข้หวัดธรรมดาเนี่ยแหละ..มันก็มีมาก่อนแล้ว! ที่เราไม่กลัว ก็เพราะมีวัคซีน มียารักษาแล้ว ส่วนอันนี้(โควิด-19) มันเพิ่งมา มันเลยน่ากลัว! ต่อไปมันก็กลายเป็นเชื้อตัวหนึ่ง ในบรรดาเชื้อทั้งหลาย ตอนนี้ก็เรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน ระหว่างที่มันยังเป็นปัญหากับโลก ก็อยู่กับมันด้วยความมีวินัย อันนี้เป็นเรื่องของศีลสิกขา มีความรับผิดชอบต่อสังคม พฤติกรรมอะไรจะสร้างปัญหาให้กับสังคมส่วนรวม ก็ลดพฤติกรรมอันนั้น หรืองดกิจกรรมอันนั้น ถ้าไปประเทศที่เสี่ยง หรือพื้นที่เสี่ยง หรืออยู่ใกล้อยู่ร่วมกับคนที่เสี่ยง ก็ต้องรู้จักกักกันตนเอง ไม่ไปสร้างปัญหาให้กับคนอื่น ประเทศที่เขามีปัญหาก็เนื่องจากมีคนไม่กักกันตนเอง แล้วแถมยังชอบทำกิจกรรมด้วยนะ ยิ่งลำบากเลยเป็นตัวแพร่เชื้อชั้นพิเศษ ถ้าได้รับคำเตือนแล้ว ยังทำด้วยความดื้อรั้น ก็เท่ากับสร้างอกุศลกรรม ยิ่งถ้ามีผู้ได้รับความเดือดร้อนจำนวนมาก วิบากก็มากเป็นลำดับไป กิเลสก็เช่นกัน ถ้าคนที่ตั้งใจแพร่กิเลสนี่..บาปมาก! คนที่มีเจตนาแพร่..จึงบาปมาก! (แต่สำหรับผู้ติดเชื้อโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้ตั้งใจแพร่เชื้อ อันนี้น่าเห็นใจ อย่ารังเกียจกัน ควรให้กำลังใจกัน) พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากไฟล์เสียงเรื่อง “ภูมิต้านทาน” ณ วัดถ้ำหมีนอน จ.ระยอง ๗ มีนาคม ๒๕๖๓ ลิงค์เสียงไฟล์ https://bit.ly/2WTvL2O (นาทีที่ 29.43-32.10) Shortlink: March 31, 2020ฝากคิดadmin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ ๒๖๐ #การอุทิศให้ผู้ตาย ?? #ถาม : สามีของโยมเพิ่งเสียไป โยมจะกรวดน้ำให้เฉพาะสามี ซึ่งปกติก็จะกรวดน้ำให้พ่อแม่อะไรอย่างนี้นะคะ เราจะรวมกันเลยได้ไหมคะเนี่ย? #ตอบ : จะรวมก็ได้ เฉพาะก็ได้ สมมุติว่า คราวนี้ต้องการเจาะจงให้สามี ก็ทุ่มให้สามีเต็มที่ตอนนี้..อย่างนี้ก็ได้ เช่นว่า งานนี้เฉพาะสามี เราก็เจาะจงไปเลยว่า งานนี้ ที่ทำบุญมาทั้งหมดนี้นะ..ขออุทิศให้สามี แต่ถ้าเราคิดจะเผื่อไปถึงคนอื่นด้วยก็ได้..ไม่ผิด จะเอ่ยชื่อสามีขึ้นมาก่อน แล้วค่อยอุทิศขยายรวมทั้งคุณพ่อคุณแม่ ปู่ย่าตายาย อย่างนี้ก็ได้ เพราะว่าบุญนี้อุทิศไปได้..ไม่จำกัด มันไม่ใช่ว่า มีข้าวอยู่จานเดียว แล้วเรียกสามีมากินข้าวจานนี้..ไม่ใช่อย่างนั้นนะ บุญ คือ ได้เอาข้าวจานนี้ไปถวายพระ แล้วอาการถวายหรือให้ทาน.. เรียกว่าเป็นบุญ เกิดบุญขึ้นมาแล้ว..ก็อุทิศบุญ อุทิศความปลื้มใจ ความปีติใจที่ได้ถวายอาหารให้กับพระเนี่ยนะ ให้กับใครก็ได้แล้วคราวนี้ ให้กับสามีก็ได้ ให้กับพ่อ ให้กับแม่ ให้กับปู่ย่าตายายได้หมดเลย เพราะว่าความปลื้มใจปิติใจเนี่ย..ไม่จำกัด มันเป็นอนันต์ คนที่มาดีใจด้วยเนี่ย..ก็ไม่จำกัด สมมุติว่า อาตมาถวายของให้พระ ถวายไปแล้วอาตมาก็ดีใจปลื้มใจ คนที่จะมาดีใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้..ก็ไม่จำกัด ไม่ใช่ว่าจะดีใจได้คนเดียว ใช่มั้ย? อาการดีใจที่ผู้อื่นกระทำบุญ เรียกว่า อนุโมทนาบุญ ฉะนั้น การอนุโมทนาเนี่ย..สามีก็อนุโมทนาได้ พ่ออนุโมทนาได้ แม่ก็อนุโมทนาได้ ปู่ย่าตายายก็อนุโมทนาได้ แม้ผู้ที่จำไม่ได้แล้วว่าเกี่ยวข้องเป็นญาติกันตั้งแต่ครั้งไหน ถ้าเห็นแล้วดีใจด้วย..ก็เรียกว่าอนุโมทนา นึกออกไหม? แล้วถ้าเราไม่จำกัดว่าเฉพาะใคร..ใครก็ได้ “สรรพสัตว์ทั้งหลาย”จงมาอนุโมทนา ถ้าเกิดการอนุโมทนาของสรรพสัตว์ทั้งหลาย ก็เรียกว่า เกิดการทำบุญครั้งใหญ่ ก็คือ มีการอนุโมทนาร่วมกันมากมายในครั้งนั้น ถ้าเราไม่จำกัดผู้รับเนี่ยนะ..ผู้ที่จะรับหรือผู้ที่จะมาอนุโมทนาก็จะไม่จำกัดไปด้วย การที่จะเกิดบุญ คืออนุโมทนาบุญครั้งใหญ่ก็จะเกิดขึ้นได้ แต่ถ้าเกรงว่าถ้าพูดหลาย ๆ คนไปเนี่ย บุญจะไม่เจาะจง..ก็เอ่ยถึงคนเดียวก็ได้ ไม่ห้าม แต่ถ้าเอ่ยถึงหลาย ๆ คน..ก็ดีเหมือนกัน การอนุโมทนาเนี่ยนะ ให้นึกอย่างนี้ว่า การทำบุญเนี่ย..เปรียบเหมือนวัตถุก้อนหนึ่ง เป็นบุญก้อนหนึ่ง การที่จะอุทิศให้ผู้อื่น..เป็นบุญอีกก้อนหนึ่ง จิตที่คิดจะอนุโมทนา..ก็เป็นบุญอีกก้อนหนึ่ง เราทำบุญแล้ว เช่น ให้ทานเนี่ยนะ เปรียบเป็นบุญก้อนหนึ่งแล้วนะ ถ้าจะอุทิศให้ใคร? ใจที่จะเผื่อแผ่เนี่ย..เป็นใจอีกดวงหนึ่ง ก็เปรียบเป็นบุญอีกก้อนหนึ่ง แต่อาศัยว่าเคยมีบุญก้อนแรกเกิดขึ้น แล้วอยากจะเอาบุญอันนี้ไปเผื่อแผ่คนอื่น การคิดว่าจะเอาบุญก้อนแรก ไปเผื่อแผ่คนอื่น..เป็นบุญอันใหม่ ส่วนคนที่จะมาอนุโมทนา..เขาต้องมีใจเป็นบุญของเขาเอง ใจที่เป็นบุญของเขา..ก็คือ พลอยยินดีกับการกระทำที่เป็นบุญก้อนแรก พร้อมทั้งดีใจที่เราอุทิศให้ คือดีใจกับบุญก้อนที่สองด้วย จะเห็นได้ว่า ความยินดีนั้นจะสมบูรณ์ ก็ต่อเมื่อ..เราคิดเผื่อแผ่ด้วย หากเราทำบุญแล้ว… ถ้ามีเปรตมารอดู แล้วเราไม่เอ่ยชื่อเขา หรือไม่คิดอุทิศให้เขาเนี่ย..เขาจะรู้สึกว่า บุญนี้เขาไม่มีส่วนร่วมด้วย นี่ในกรณีถ้าเป็นเปรตนะ! แต่ถ้าเป็นคน คนเห็นแล้วดีใจ..เขาได้บุญเลย!เพราะเห็นอยู่เอง ถ้าพ่อแม่อยู่ที่บ้าน การทำบุญเกิดขึ้นที่นี่ พ่อแม่ไม่รู้..ก็ไปบอกเล่าให้ท่านทราบ ไม่ใช่จุดธูปที่นี่อุทิศไปให้ท่านนะ เข้าใจไหม? คือพ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่เนี่ยนะ ต้องไปบอกท่าน ว่าเราทำอะไรไป..ไม่ใช่อุทิศในใจให้พ่อแม่ที่อยู่ที่บ้าน อย่างนี้ท่านไม่รู้ ท่านก็ไม่มีโอกาสอนุโมทนา ต้องให้ท่านรู้..มันถึงจะถูกต้อง แต่ถ้าผู้ที่เราต้องการอุทิศให้เนี่ย..เขาเป็นเปรต เขามีความเดือดร้อนอยู่ เขามีความทุกข์ที่เกิดจากอกุศลที่เขาเคยทำ กำลังเสวยวิบากอยู่นี่นะ วิธีช่วยง่าย ๆ เลย คือ ทำบุญ..แล้วตั้งใจอุทิศให้กับคนชื่อนั้น ๆ ที่เคยเป็นญาติเรา ที่เคยเป็นมิตรกับเรานะ..อุทิศให้เขาไป เขาก็จะมีโอกาสระลึกได้ว่า “อ้าว! ญาติทำบุญ..แล้วอุทิศให้เราอยู่” มันเหมือนเป็นการเรียกชื่อกัน “นี่! มาดีใจกับงานครั้งนี้นะ” “เขาเรียกเราหรอ?”..ก็มาดู “โอ้! เขาทำบุญครั้งนี้ แล้วให้เรามีส่วนในครั้งนี้ด้วย เขาให้เกียรติเรา เรียกเราเข้ามาร่วมในการทำบุญในครั้งนี้ด้วย ดีจัง” ..เหมือนเขาได้ร่วมพิธี แล้วยิ่งมีการเอ่ยชื่อด้วย..จะดีใจมาก ฉะนั้น ถ้ารู้จักชื่อ..ให้เอ่ยชื่อ ถ้าไม่รู้จักชื่อ..ให้นึกถึงหน้า ถ้าไม่รู้จักชื่อ ไม่รู้จักหน้า..เช่นได้ยินเสียงกุกๆ กักๆ แล้วก็สงสัยว่า “เอ๊ะ! นี่คือใคร? เขาต้องการบุญหรือเปล่า?” ..จะอุทิศให้กับเจ้าของเสียงนั้นก็ได้ พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากการตอบปัญหาธรรม ในรายการ “ธรรมะสว่างใจ” วันที่ ๕ กุมพาพันธ์ ๒๕๖๓ ลิงค์วีดีโอ https://youtu.be/IVHtM5DrZG4 (นาทีที่ 1:57:27 - 2:00:40) Shortlink: March 29, 2020นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ ๒๕๙ คนที่จะผ่านวิกฤตินี้ได้ คือ คนที่ฝึกมาดีแล้ว กับ คนที่พร้อมจะฝึก คนที่ฝึกมาดีแล้ว ภาวนาเป็นแล้ว ก็แค่ปรับวิถีชีวิตนิดหน่อย ใจไม่เป็นทุกข์ คนที่พร้อมจะฝึก ก็ยินดีที่จะใช้วิกฤตินี้เป็นโอกาสฝึกตน ยินดีที่จะเรียนรู้ อดทนที่จะต้องใช้วิถีชีวิตแบบใหม่ พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล Shortlink: March 27, 2020ฝากคิดadmin อ่านต่อ
พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ ๒๕๙ คนที่จะผ่านวิกฤตินี้ได้ คือ คนที่ฝึกมาดีแล้ว กับ คนที่พร้อมจะฝึก คนที่ฝึกมาดีแล้ว ภาวนาเป็นแล้ว ก็แค่ปรับวิถีชีวิตนิดหน่อย ใจไม่เป็นทุกข์ คนที่พร้อมจะฝึก ก็ยินดีที่จะใช้วิกฤตินี้เป็นโอกาสฝึกตน ยินดีที่จะเรียนรู้ อดทนที่จะต้องใช้วิถีชีวิตแบบใหม่ พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล Shortlink: March 27, 2020ฝากคิดadmin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ ๒๕๙ ?? #ถาม : เราจะวางใจอย่างไร ในสถานการณ์ที่เชื้อโควิด-19 ระบาด? #ตอบ : สถานการณ์นี้มันเกิดขึ้นแล้ว โควิด-19 มันมาถึงแล้ว เราก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้ ถ้าถามว่า วางใจยังไง? ตอบว่า วางไว้ตามที่เป็นจริง กลัว ก็ต้องอยู่กับมัน! กังวล ก็ต้องอยู่กับมัน! ไม่รู้จักมัน ก็ต้องอยู่กับมัน! อยู่กับมันโดยที่เรา, คนที่เรารัก และสังคมโดยส่วนรวม ได้รับความเดือดร้อนน้อยที่สุด ความกลัวและความกังวลไม่ได้ทำให้เชื้อโรคตาย แต่จะทำให้ภูมิคุ้มกันในร่างกายอ่อนแอ ถ้าไม่กลัวไม่กังวล แล้วประมาท ไปทำตัวมีพฤติกรรมเสี่ยงจนติดโรค ก็พาให้คนอื่นเขาเดือดร้อน ถ้ารู้แล้วยังดื้อทำ ก็เท่ากับสร้างอกุศลกรรมด้วยใจมืดบอด ถ้ามีผู้รับผลกระทบมาก วิบากก็รุนแรงไปตามส่วน ฉะนั้น ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของการอยู่ร่วมกันในสังคม ก็ควรอยู่อย่างรับผิดชอบในหน้าที่ของการร่วมกันด้วย เชื้อนี้มันมาแล้ว และมันจะอยู่กับเราอีกนาน หมอยง (ศ.นพ.ยง ภู่วรวรรณ)บอกว่า “การรบ(กับ covid-19)ครั้งนี้ จึงเปรียบเทียบเหมือนการวิ่งมาราธอน ไม่ใช่วิ่ง 100 เมตร” จึงควรทำความรู้จักกับมัน เพื่อจะได้รู้วิธีที่จะอยู่กับมัน โดยที่ไม่โดนมันขวิดตาย แน่นอนว่า เราจะรู้เองไม่ได้ ต้องอาศัย”ผู้รู้” ในกรณีนี้ แนะนำให้ฟังหมอ หมอไทยเก่งไม่แพ้ชาติใดในโลก พวกเราต้องช่วยหมอ ด้วยการฟังหมอ เรียนรู้ไปกับหมอ แล้วทำตามที่หมอแนะนำ..ด้วยความรับผิดชอบ จะผ่านวิกฤติได้ ต้องมีวินัย สำหรับพวกเราที่ยังไม่มีอาการอะไร ก็ต้องรักษาระยะห่างทางบุคคลและสังคม ไม่รวมกลุ่ม ไม่กินข้าวนอกบ้าน ไม่ไปสถานบันเทิง และกิจกรรมที่ต้องอยู่ร่วมกับคนหมู่มาก หมอประสิทธิ์ (ศ.นพ.ประสิทธิ์ วัฒนาภา) บอกว่า “โรคติดต่อ-จะไม่ติดต่อ-ถ้าเราไม่ติดต่อกัน” ช่วงนี้มีที่สุดสองด้านปรากฏให้เห็น คือ – ตื่นตระหนก และ – เพิกเฉย ยิ่งมีพวกเพิกเฉยมาก ก็ยิ่งน่าตื่นตระหนก 555 ทางสายกลางคือควรมี “ความตื่นรู้” ให้มาก รู้เท่าทันเหตุการณ์ตามที่เป็นจริง เพื่อเตรียมรับมือ เรียนรู้จากความผิดพลาดของผู้อื่น เพื่อระวัง สนุกกับความรู้ใหม่ๆ ศัพท์ใหม่ๆ กันดีกว่า เช่น quarantine isolation shelter in place work from home social distance ไปหาความหมายกันเองนะ เดี๋ยวไม่สนุก 5555 คนที่จะผ่านวิกฤตินี้ได้ คือ คนที่ฝึกมาดีแล้ว กับ คนที่พร้อมจะฝึก คนที่ฝึกมาดีแล้ว ภาวนาเป็นแล้ว ก็แค่ปรับวิถีชีวิตนิดหน่อย ใจไม่เป็นทุกข์ คนที่พร้อมจะฝึก ก็ยินดีที่จะใช้วิกฤตินี้เป็นโอกาสฝึกตน ยินดีที่จะเรียนรู้ อดทนที่จะต้องใช้วิถีชีวิตแบบใหม่ อยู่อย่างพอเพียงแบบที่ในหลวง ร.๙ สอนไว้ ก็จะดีมาก พ่อบ้านบางคนบอกว่า ก่อนโควิดจะมา ภรรยาก็ให้อยู่บ้าน, ห้ามเที่ยวสถานบันเทิง, ไม่ให้ไปสังสรรค์, ไม่ให้เก็บเงินอยู่แล้ว ชินแล้ว ตอนนี้สบาย 5555 ภรรยาฝึกมาดี (อันนี้หยอกๆนะ 555) ช่วงนี้ภาวนาไปนะ ขยับมือจะมาเกาหน้า รู้ทัน ขยับมือจะมาขยี้ตา รู้ทัน จะไปนั่งติดกับคนอื่น รู้ทัน อยู่บ้าน เปิดตู้เย็นอีกแล้ว!.. รู้ทัน เหงา ก็รู้ว่าเหงา แล้วหางานทำไป “กูติดรึยังเนี่ย?” ให้รู้ว่ากังวล ดูจิตไป หลักการเจริญสติที่เรียนมา ก็จะได้ใช้ให้เป็นประโยชน์กันในคราวนี้แหละ ที่เคยท่องกันไว้ จำได้มั้ย? “มีสติรู้กายรู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตตั้งมั่นและเป็นกลาง” #รกรจตคปจดจทตมลปก Shortlink: March 24, 2020นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
จันทร์ที่ ๒๓ มีนาคม ๒๕๖๓ วันพระ แรม ๑๕ ค่ำ เดือน ๔ ??? พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ ๒๕๘ #กิเลสก็เหมือนไวรัส เหตุการณ์นี้เอาไว้เตือนตัวเองให้มันมีภูมิคุ้มกันขึ้นมานะ สร้างภูมิคุ้มกันให้รู้จักมัน แล้วย้อนมาเตือนตัวเองในแง่ที่ว่า.. มันก็เหมือนกับเราเวลาภาวนา ถ้าเราไม่รู้จักกิเลส กิเลสจะครอบงำเรา เหมือนเราไม่มีภูมิคุ้มกัน กิเลสก็เหมือนไวรัส ตอนเรามีกิเลสไม่รู้จักกิเลสคืออะไร? ก็คือ ตอนมีกิเลสเรารู้จักแต่คนนั้นเลว คนนั้นชั่ว ก็มีความโกรธอยู่นะ แต่ไม่เห็นความโกรธ เห็นแต่คนอื่นเลว คนอื่นชั่ว เวลามีราคะเกิดขึ้นก็ไม่รู้จักราคะ รู้แต่คนนั้นสวย คนนี้สวยจัง คนนี้หล่อจัง นึกออกมั้ย? ฉะนั้น ตอนมีกิเลส ถ้าจิตใจไม่รู้จักกิเลส ก็เหมือนเราโดนไวรัสที่เป็นสายพันธุ์ใหม่ ร่างกายไม่รู้จักก็ไม่มีภูมิคุ้มกัน หน้าที่ของเราคือทำความรู้จักกิเลสให้ได้ คือ รู้สึกตัว เมื่อกี้มีราคะขึ้นมา ก็รู้สึกตัวว่ามีราคะ เมื่อกี้มีโทสะขึ้นมา ก็รู้สึกตัวว่ามีโทสะ การรู้สึกตัวนี้แหละ ทำให้ค่อย ๆ สร้างภูมิคุ้มกันขึ้นมาในใจ คือจิตรู้จักมันได้บ่อยเท่าไหร่ เราจะมีสติอัตโนมัติรวดเร็วขึ้นเท่านั้น ฉะนั้น ต้องรีบรู้จักมัน แล้วมันเกิดบ่อยยิ่งดี ต้องรีบรู้จักบ่อย ๆ ไม่ใช่ให้มันเกิดนานนะ มันเกิดบ่อย แสดงว่ารู้จักมันบ่อย เรารู้จักมัน รู้ตามที่มันเป็น ไม่ใช่มาคร่ำครวญว่า “ไม่น่ามีมันเลย ไม่น่ามีสิ่งนี้เลย” “ไวรัสไม่น่ามาเลย” “ไม่น่ามีมือปืนนี้เลย” “ไม่น่ามีกิเลสเลย ไม่น่ามีโลภโกรธหลงเลย” มันมีแล้ว! นึกออกมั้ย? มันมีแล้ว! ทำความรู้จักมันให้ได้! กิเลสมันมีอยู่แล้ว ! เราเป็นปุถุชนผู้หนาด้วยกิเลส กิเลสมันมีอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่า ขออธิษฐานจงอย่ามีกิเลส แล้วมันจะไม่มีไปตามที่เราอธิษฐาน ไม่ใช่อย่างนั้น มันมีอยู่.. ขณะนี้อาจจะยังไม่ปรากฏ แต่อีกประเดี๋ยวอาจจะมีก็ได้ กิเลสมันเกิดเมื่อไหร่ก็รู้ตอนนั้น รู้ลงปัจจุบัน ทำความรู้จักมันบ่อย ๆ นะ แล้วภูมิคุ้มกันก็จะเกิดขึ้นในใจของเราเอง ธรรมบรรยายโดย พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากไฟล์เสียง 630216 พุทธศาสนาสำหรับคนรุ่นใหม่-มทร.บพิตรพิมุข ณ มทร.บพิตรพิมุข วันที่ ๑๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๓ https://bit.ly/2wqgPOT (นาทีที่ ๐๑.๕๔.๑๘- ๐๑.๕๖.๓๔) Shortlink: March 23, 2020ฝากคิดadmin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ ๒๕๘ #รู้ทันอาการของสมาธิ ?? #ถาม : เวลานั่งสมาธิมีอาการนิ่งและมีอาการดิ่งเหมือนตกเหว เป็นเพราะอะไร? และโยมต้องทำอย่างไรต่อไป? #ตอบ : ไม่ต้องทำอะไร มันเป็นอาการของสมาธิ..ให้รู้ทัน ไม่ต้องไปแทรกแซง หรือว่าไม่ต้องไปแก้ไข มันจะดิ่ง..ก็ดิ่ง แต่สมมุตินะ! ถ้าดิ่ง..แล้วกลัว ไอ้ตอนกลัวนี่ มันออกจากสมาธิแล้ว.. ให้รู้ทันความกลัวไปเลย ดิ่ง..แล้วสงสัย ไอ้ตอนสงสัยเนี่ย..ไม่ดิ่งแล้ว ดิ่งแล้ว.. “เอ๊ะ! มันคืออะไรนะ?” ไอ้ “เอ๊ะ! “..นี่มันออกจากสมาธิแล้ว ให้รู้ทันว่า..เมื่อกี้สงสัย นึกออกไหม? ถ้าดิ่ง..ก็ให้มันดิ่งไป ดิ่ง..จนหมดกำลังของสมาธิแล้ว เดี๋ยวมันก็จะออกมาเอง เป็นเพียงอาการหนึ่งของสมาธิ ไม่ต้องไปสงสัยอะไรมาก แต่ถ้าสงสัย..ก็ให้รู้ว่าสงสัย ถ้ากลัว..ให้รู้ว่ากลัว หรือ “อ๋อ! มันดีนี่เอง” อยากดิ่งอีก ..ให้รู้ว่าอยาก เพราะถ้าทำด้วยความอยาก..จะไม่ดิ่งอีกแล้ว ก็ให้รู้ทันความจริงของจิต โดยอาศัยทำสมถะไว้อย่างหนึ่ง สมถะที่ว่านี้ จะเป็นดูลมหายใจก็ได้ หรือจะเป็นคำบริกรรมก็ได้ พอมีอาการของสมาธิขึ้นมา จะเป็นอะไรก็แล้วแต่..รู้ไปตามตรง มันอาจจะจะมีปรากฏนิมิตขึ้นมา เป็นร่างกายถูกหนอนเจาะไช..ให้รู้ไปตามตรง มันเป็นเพียงแค่นิมิต แต่ว่านิมิตนั้นน่ะ..จะเกิดขึ้นมาเพื่อสอนใจให้เห็นความจริงของร่างกาย พอจิตเห็นนิมิตนั้นแล้ว..มันจะคลายจากความกำหนัดยินดี คนที่ทำสมาธิถึงขั้นนี้ ก็จะไม่ค่อยฟุ้งซ่าน เพราะเห็นแล้วว่า กายนี้เป็นของเน่าเปื่อยผุพัง มันก็ลดความใคร่ในกาม คนที่มีกามมาก ก็คือ เห็นร่างกายสวยงาม เห็นร่างกายของเราก็สวย เห็นคนอื่นก็สวย แล้วก็อยากได้กาม มาบำรุงบำเรอกามตัณหา คนที่ทำสมาธิเห็นความจริงของร่างกายในแง่ของ”อสุภะ”..ราคะก็จะเบาบางลง ความที่ราคะเบาบางเนี่ย ก็ทำให้ทำสมาธิได้ง่ายขึ้น เพราะว่าตัวขัดขวางที่ไม่ให้เกิดสมาธิ ก็คือตัวนิวรณ์ต่าง ๆ ที่ไปสนใจสิ่งอื่น แล้วก็ไปมีกามฉันทะ ก็คือ ความพอใจรักใคร่..ในกายตัวเองบ้าง ในกายคนอื่นบ้าง มีกามฉันทะ มีความพอใจในแง่..ให้มันมาบำรุงบำเรอ ตา หู จมูก ลิ้น กาย มีความต้องการ แล้วไม่ได้ตามที่ต้องการ..ก็จะกลายเป็น พยาบาท หรือว่า ฟุ้งซ่านไปในกามต่าง ๆ หรือ งงๆ สงสัย ไม่แน่ใจ หรือ หมดแรงใจ ซึมเศร้า ห่อเหี่ยว หดหู่ ไอ้สภาวะเหล่านี้ก็เป็นตัวขัดขวางไม่ให้เกิดสมาธิ เรียกว่า นิวรณ์ พอเห็นร่างกายเป็นอสุภะได้แล้ว นิวรณ์เหล่านี้ก็จะหมดกำลังลง ทำสมาธิได้ง่ายขึ้น พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากการตอบปัญหาธรรม รายการ “ธรรมะสว่างใจ” วันที่ ๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๓ ลิงค์วีดีโอ https://youtu.be/IVHtM5DrZG4 (นาทีที่ 55:33 - 58:52) Shortlink: March 20, 2020นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
คาถาคุ้มครองตัวเอง… “ให้มีสติรู้กายรู้ใจของเรา รู้ทันกิเลสของตัวเอง อย่าประมาท!” พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล #พระกฤช #ฝากคิด #ฝากคำ (จากธรรมบรรยาย นิสิตพบพระ มศว.ประสานมิตร ๒๓ มกราคม ๒๕๖๓) Shortlink: March 18, 2020ฝากคิดadmin อ่านต่อ
#นิมฺมโลตอบโจทย์ ๒๕๗ #พรสี่ประการ ?? #ถาม: อยากได้คาถา หรือบทสวดมนต์ที่ช่วยคุ้มครองให้เราปลอดภัย #ตอบ: อยากได้มั้ย? … สามารสร้างคาถาได้เองมั้ย? “ให้มีสติรู้กายรู้ใจของเรา รู้ทันกิเลสของตัวเอง อย่าประมาท!” คำว่า “อย่าประมาท” เป็นคำกว้างๆ บางทีคนก็อาจจะนึกไม่ออกว่าอะไรเรียกว่า ไม่ประมาท! ไม่ประมาท ก็คือมีสติรู้ทันใจกายตัวเองในการเคลื่อนไหวร่างกาย นั่งอยู่..ก็รู้ว่าว่ากายนั่งอยู่ กายเคลื่อนไหวในการเดิน..ก็เห็นว่ากายกำลังเดิน เรียกว่า มีสติรู้กาย อย่างนี้อยู่ในขั้นหนึ่งที่เรียกว่า ไม่ประมาท! อีกขั้นหนึ่งคือ ตระหนักว่า นอกจากกายแล้ว ชีวิตเรามีส่วนประกอบอีกส่วนหนึ่งคือ ใจ ใจ กับ กาย อย่างไหนสำคัญกว่ากัน? ใจสำคัญกว่า กายอาจจะดูดี แต่ใจร้ายก็มีใช่ไหม? แล้วการที่เราจะเรียกว่าคนนั้นดี คนนั้นร้าย เราดูที่รูปร่างหน้าตา หรือดูที่ใจ? ดูที่ใจใช่ไหม? จึงต้องหมั่นดูที่ใจของเรา ถ้าใจมีความไม่ดีเกิดขึ้น ให้รู้ทัน เพราะถ้าไม่รู้ทัน ปล่อยทิ้งให้มันไว้ ความไม่ดีนั้นจะขยายตัว แล้วมันจะทำให้เรากลายเป็นคนเลว ฉะนั้น ให้รู้ทันไว้ ถ้ามีความไม่ดีเกิดขึ้นในใจ แล้วขอให้พระคุ้มครอง พระก็คุ้มครองไม่ไหว มันต้องเห็นความไม่ดีที่เกิดขึ้นก่อน แล้วสิ่งหนึ่งที่อยากจะฝากไว้ก็คือว่า หมั่นสร้างคุณธรรมให้เกิดขึ้น คุณธรรมที่พระท่านสอนให้บ่อย ๆ เคยได้ยินพระให้พรไหม? “อะภิวาทะนะสีลิสสะ นิจจัง วุฒาปะจายิโน จัตตาโร ธัมมา วัฑฒันติ อายุ วัณโณ สุขัง พลัง” แปลว่า พร ๔ ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ ย่อมเจริญแก่บุคคลผู้มีปกติไหว้กราบ มีปกติอ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่เป็นนิจ รู้ไหมว่า..อายุ คืออะไร? อายุ.. ยุคนี้เขาเรียกว่า..มีพลังชีวิตในการที่จะดำรงความเป็นคนอยู่ได้นาน ๆ วรรณะ คืออะไร ? หมายถึง ผิวพรรณผ่องใส ถ้าให้อายุยืน แล้วผิวเหี่ยว ๆ หมอง ๆ เราก็ไม่เอา จะเอาแบบผ่องใสด้วย สุขะ คืออะไร ? สุขะ นี้แปลง่าย ก็คือความสุข พละ คืออะไร ? พละ คือมีกำลังด้วย พร ๔ ประการนี้ จะสำเร็จกับบุคคลผู้มีปกติไหว้กราบ มีปกติอ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่ ทำเป็นประจำ คนที่มีความอ่อนน้อม ไม่แข็งกระด้าง จะทำให้มีพร ๔ ประการนี้เกิดขึ้น ถ้าเราไม่อ่อนน้อม ผู้ใหญ่จะไม่เอ็นดู อย่าว่าแต่ผู้ใหญ่เลย คนทั่ว ๆ ไปก็ไม่เอ็นดู ถ้าเราแข็งกระด้าง มันก็พาไปจะเจอคนกระด้าง บางทีเราอาจจะรู้สึกว่า ถ้าเรากระด้างไว้หน่อย ..ก็จะดูเป็นที่น่าสนใจ กระด้างแล้วมันเสียงดังดี ดูเด่นด้วย เราจะเห็นว่า เดี๋ยวนี้มันจะมีประเภทนี้เกิดขึ้นเยอะใช่ไหม? ทำให้มันห้าว ๆ ไว้ก่อน เดี๋ยวนี้เขาเรียกว่าเกรียน ๆ กรากเกรียน ใช่ไหม? ดูแล้วมันมีคนสนใจติดตาม แต่ว่าที่ติดตาม ๆ แต่มันอาจจะตามมาด่าก็ได้นะ อาจจะมีคนสนใจก็จริงอยู่ แต่ว่าไม่ได้เป็นเหตุแห่งความเจริญที่แท้จริง ความเจริญที่แท้จริง คือว่า ทำอย่างไรเราจะเป็นผู้อ่อนน้อม สุภาพอ่อนโยน อ่อนที่ว่านี้ไม่ใช่อ่อนแอ คำว่า “อ่อนโยน”‘ นี้เป็นภาษาไทย ท่านเปรียบเทียบเหมือนกับมะม่วงเวลาออกลูกเนี่ยนะ มันจะโยนตัวได้ ความอ่อนโยน ก็คือความที่มันคล่องแคล่ว ว่องไวด้วย เหมือนลูกมะม่วงที่โยนตัวได้ ความอ่อนโยน ก็มีทั้ง อ่อนน้อมและคล่องแคล่วด้วย ความอ่อนน้อม ก็เปรียบเสมือนรวงข้าว ร่วงข้าวเนี่ยถ้าตั้งตรงเด่ ๆ เนี่ยนะ แสดงว่าข้าวนั้นใช้ไม่ได้ ไม่มีน้ำหนัก มีแต่แกลบ ถ้าข้าวมีเนื้อเต็ม มีน้ำหนัก ตัวน้ำหนักมันจะทำให้ข้าวโน้มลงมา อย่างนี้เรียกว่า อ่อนน้อม ถ้าคนอ่อนน้อมได้ แสดงว่ามีคุณธรรมในใจเยอะ มีคุณความดี มีความมั่นใจในตัวเอง กล้าที่จะอ่อนน้อมเข้าหาผู้ใหญ่ ส่วนคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง บางทีก็ไปแบบ งก ๆ เงิ่น ๆ กลายเป็นลืมที่จะอ่อนน้อม ลืมไปว่า อะไรควรทำ คนที่มีคุณความดีจริงๆ เขาย่อมรู้กาลเทศะ เวลานี้ควรทำอะไร กับคน ๆ คนนี้ ควรมีปฏิสัมพันธ์ กับเขาแบบไหน รู้การเข้าหาคน คนนี้มีฐานะอย่างนี้ เช่น เป็นอาจารย์ เราควรเข้าหาแบบไหน คนนี้เป็นลุง เป็นป้า เป็นปู่ เราควรเข้าไปหาแบบไหน รู้จักฐานะ รู้จักวิธีปฏิสัมพันธ์กับคนที่มีฐานะต่าง ๆ กัน ทางพระพุทธศาสนาจะสอนว่า บุคคลต่างๆ ที่เราต้องเกี่ยวข้องสัมพันธ์นั้น มีอยู่ด้วยกัน ๖ ฐานะ เปรียบเสมือนทิศที่อยู่รอบตัวเรา ๖ ทิศ ฐานะที่ ๑ พ่อแม่ กับ ลูก เปรียบเสมือนทิศเบื้องหน้า ฐานะที่ ๒ ครูบาอาจารย์ กับ ลูกศิษย์ เปรียบเสมือนทิศเบื้องขวา ฐานะที่ ๓ กับคู่ครอง ก็คือ สามี กับ ภรรยา เปรียบเสมือนทิศเบื้องหลัง ฐานะที่ ๔ เพื่อน กับ เพื่อน เปรียบเสมือนทิศเบื้องซ้าย ฐานะที่ ๕ ผู้บังคับบัญชา กับ ผู้ใต้บังคับบัญชา พูดง่าย ๆ ก็คือ เจ้านาย กับ ลูกน้อง เปรียบเสมือนทิศเบื้องล่าง ฐานะที่ ๖ นักบวช กับ ฆราวาส เปรียบเสมือนทิศเบื้องบน วันหนึ่ง ๆ เราก็มีฐานะเปลี่ยนไปต่างกัน แล้วแต่ว่าขณะนั้นเราอยู่กับใคร แล้วมีวิธีปฏิบัติตัวของแต่ละฐานะต่อกัน ลูกทำอย่างไรกับพ่อแม่ พ่อแม่ควรทำอย่างไรกับลูก..มีหน้าที่ที่ทำต่อกัน ครูมีหน้าที่ทำอย่างไรกับลูกศิษย์ ลูกศิษย์มีหน้าที่อย่างไรต่อครู เพื่อนกับเพื่อน ก็มีหน้าที่ต่อกัน สามีมีหน้าที่อย่างไรกับภรรยา ภรรยามีหน้าที่อย่างไรกับสามี ต่างฝ่ายต่างมีหน้าที่ เคารพในหน้าที่ เคารพในฝ่ายตรงข้ามด้วย ระหว่างเจ้านาย กับลูกน้อง ก็มีหน้าที่ต่อกัน หน้าที่ของลูกน้องก็มี หน้าที่ของเจ้านายก็มี นักบวชก็มีหน้าที่ ฆราวาสก็มีหน้าที่ เรียกว่าต่างคนต่างรู้ฐานะของตนเอง มีความเคารพในความเป็นตัวของตัวเอง และเคารพในความเป็นตัวเขาด้วย เขาเป็นเจ้านาย เขาเป็นลูกน้อง เขาเป็นสามี เขาเป็นภรรยา เคารพในความเป็นเขาด้วย แสดงว่ามีความอ่อนน้อมอ่อนโยน ไม่ใช่แข็งทื่อ ถ้าแข็งทื่อ แข็งกร้าว แข็งกระด้าง แข็งข้อ ก็จะไม่ได้พร ๔ ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ ที่ว่ามานี้ ไม่มีใครมาช่วยคุ้มครอง และไม่ปลอดภัย พระอาจารย์กฤช นิมฺมโล เรียบเรียงจากธรรมบรรยาย นิสิตพบพระ มศว.ประสานมิตร ๒๓ มกราคม ๒๕๖๓ ลิงค์ไฟล์เสียง https://bitps://bit.ly/3bezdtC (นาทีที่ 55:22-1:03:05) #อย่าประมาท Shortlink: March 18, 2020นิมฺมโลตอบโจทย์admin อ่านต่อ
